previous next
mons , tis (archaic abl. montei, Enn. ap. Non. 222, 33; cf. Ann. v. 420 Vahl.), m. etym. dub., perh. from the root min, whence also, emineo, mentum, minari; cf. minae; lit. a projecting body; hence,
I.a mountain, mount.
II. Transf.
A. A mountain, i. e. a (heaped-up, towering) mass, a heap, quantity: “argenti montes,Plaut. Mil. 4, 2, 73: “montes mali ardentes,id. Merc. 3, 4, 32; id. Ep. 1, 1, 78: “ita mali maeroris montem maxumum conspicatus sum,id. Most. 2, 1, 6: “mons in Tusculani monte,” i. e. a lofty, splendid building near Tusculum, Cic. Pis. 21, 48: “aquae,Verg. A. 1, 105: “armorum,Sil. 10, 549.—Of a wagon-load of stones: “eversum fudit super agmina montem,Juv. 3, 258; Stat. Th. 1, 145.—Prov.: “montes auri polliceri,to promise mountains of gold, to make great promises, Ter. Phorm. 1, 2, 18; so, “maria montesque polliceri,Sall. C. 23, 3: “magnos montes promittere,Pers. 3, 65.—
B. A mountain-rock, rock in gen. (poet.): “fertur in abruptum magno mons improbus actu,Verg. A. 12, 687: “Graii,Greek marble, Stat. Th. 1, 145.—
C. Mountain-beasts, wild beasts (late poet.): “consumant totos spectacula montes,Claud. Cons. Mall. Theod. 310.
hide Dictionary Entry Lookup
Use this tool to search for dictionary entries in all lexica.
Search for in
hide Display Preferences
Greek Display:
Arabic Display:
View by Default:
Browse Bar: