previous next
mandūcus , i, m. 1. manduco,
I.a glutton (ante-class.).
I. Lit., Pompon. ap. Non. 17, 15.—
II. Transf., a ludicrous masked figure representing a person chewing, used in processions and in comedies to excite merriment: manduci effigies in pompa antiquorum inter ceteras ridiculas formidolosasque ire solebat magnis malis ac late dehiscens et ingentem dentibus sonitum faciens, de qua Plautus (Rud. 2, 6, 51), etc., Paul. ex Fest. p. 128 Müll.; cf. Varr. L. L. 7, § 95; and E. Munk. de Fab. Atell. p. 39 sq.
hide Dictionary Entry Lookup
Use this tool to search for dictionary entries in all lexica.
Search for in
hide Display Preferences
Greek Display:
Arabic Display:
View by Default:
Browse Bar: