previous next
obtūtus , ūs, m. obtueor,
I.a seeing, looking at or upon any thing (class., but in prose always with oculorum, unless this word is obviously supplied by the context; cf. aspectus): obtutu quasi obtuitu a verbo tuor quod significat video, Paul. ex Fest. p. 187 Müll.: “oculorum,Cic. de Or. 3, 5, 17; so id. Univ. 8; id. N. D. 3, 4, 9: “obtutum aliquo figere, id. poët. N. D. 2, 42, 107: dum stupet, obtutuque haeret defixus in uno,Verg. A. 1, 495: “obtutu tacito stetit,id. ib. 12, 666: “defixa Latinus Obtutu tenet ora,id. ib. 7, 249: oculi in uno obtutu defixi, Sen. de Ira, 3, 4 init.Trop.: “in obtutu malorum,in the contemplation of, Ov. Tr. 4, 1, 39.—In plur.: “nil intecurrens obtutibus,Prud. Hamart. 915.—
II. (Late Lat.) The eye: quis ita gemino obtutu eluminatus. Sid. Ep. 8, 11.—More freq. in plur.: “ita videri nostris obtutibus constitutis,Amm. 20, 3, 12; 24, 6, 8: “humi prostrati sub obtutibus ejus,id. 17, 8, 5.
hide Dictionary Entry Lookup
Use this tool to search for dictionary entries in all lexica.
Search for in
hide Display Preferences
Greek Display:
Arabic Display:
View by Default:
Browse Bar: