I.perf., ātum, 1, v. a. obvagio, to demand aloud (lit. with clamor, outcry); in Roman jurid. lang., of the summons addressed to a person to appear as a witness before court: vagulatio in Leg. XII. significat quaestionem cum convicio. Cui testimonium defuerit, is tertiis diebus ob portum (i. e. domum) obvagulatum ito, Paul. ex Fest. s. v. vagulatio, p. 375 Müll.
obvāgŭlo , no