I.a hinderance, obstacle (post-class.; cf. “impedimentum): teneris et rarioribus parcit (fulmen), quia transitu patente minus obstaculum invenit,” Sen. Q. N. 2, 52, 1: “rumpere obstacula,” Prud. Ham. 601; App. Flor. p. 361, 11; Arn. 2, 62; Amm. 17, 3.—In plur., of mountains, Amm. 21, 10.
ob-stācŭlum , i, n. obsto,