I.gen. mei; dat. mihi; acc. and abl. me; plur., nom., and acc. nos; gen., mostly poet., nostrum; gen. obj. nostri, rarely nostrum; for the gen. possess. the adj. noster was used, q. v.; cf. Roby, Gram. 1, § 388; dat. and abl. nobis; mi in dat. for mihi, part., Varr. R. R. 2, 5; Lucr. 3, 106; Verg. A. 6, 104; “in prose,” Cic. Fam. 7, 24, 2; id. Att. 1, 8, 3 et saep.; old form also MIHEI, C. I. L. 1, 1016 al.; v. Neue, Formenl. 2, 180; old form of the acc. MEHE, acc. to Quint. 1, 5, 21 med.; Plaut. Capt. 2, 3, 45; id. Am. 1, 1, 244; Inscr. Orell. 2497; gen. plur. nostrorum, Plaut. Mil. 2, 2, 110; id. Poen. 3, 1, 37; 4, 2, 39; id. Am. Fragm. ap. Non. 285, 26; dat. and abl. NIS = nobis, acc. to Fest. S. V. CALLIM, p. 47, 3 Müll.; acc. ENOS, Carm. Arval., Wordsworth, Fragm. and Spec. p. 160.—But as to me = mihi, cited in Fest. p. 181, 6 sq. Müll., me is there not dat., but acc., v. Vahl. ad Enn. p. 21), pron. pers. [Gr. ἐγώ; Sanscr. aham; Goth. ik; Germ. ich; Engl. I, etc.; plur. nos; Gr. νῶϊ, νῶϊν, from same stem with acc. sing. me, Georg Curtius Gr. Etym. p. 533], I.
I. Prop.: “meruimus et ego et pater de vobis,” Plaut. Am. prol. 40: “tum te audes Sosiam esse dicere, Qui ego sum?” id. ib. 1, 1, 218; cf.: “ego tu sum, tu es ego: unanimi sumus,” id. Sticn. 5, 4, 49; the combination alter ego v. under alter.—
II. Emphasized.
A. By the suffixes met and pte: Am. Quis te verberavit? So. Egomet memet, Plaut. Am. 2, 1, 60: “credebam primo mihimet Sosiae,” id. ib. 2, 1, 50: “quasi per nebulam nosmet scimus,” id. Ps. 1, 5, 48: “med erga,” id. Capt. 2, 3, 56: “cariorem esse patriam nobis quam nosmetipsos,” Cic. Fin. 3, 19 fin. et saep.: mihipte, Cato ap. Fest. p. 103: “mepte fieri servom,” Plaut. Men. 5, 8, 10.—
B. By repetition: “meme ad graviora reservat,” Sil. 9, 651 (but Verg. A. 9, 427, is written me, me); cf.: met and pte.—
III. Esp. to be noted are,
1. Mihi and nobis as dativi ethici (Zumpt Gr. § 408; “A. and S. Gr. § 228 N.): quid enim mihi L. Pauli nepos quaerit,” Cic. Rep. 1, 19; cf. id. Par. 5, 2; Hor. Ep. 1, 3, 15; and in the plur.: “quid ait tandem nobis Sannio?” Ter. Ad. 2, 4, 12: “sit mihi (orator) tinctus litteris, etc.,” Cic. de Or. 2, 20, 85; cf. Liv. praef. § 9; 2, 29 fin.; Quint. 1, 11, 14; 2, 4, 9; 12, 2, 31; Verg. G. 1, 45; Sil. 1, 46 Drak.; and in the plur.: “nobis jam paulatim accrescere puer incipiat,” Quint. 1, 2, 1: “hic mihi Q. Fufius pacis commoda memorat,” Cic. Phil. 8, 4; cf. Sall. C. 52, 11 Kritz; Cat. 24, 4: “tu mihi seu magni superas jam saxa Timavi, etc.,” Verg. E. 8, 6 et saep.—
2. Mecum, nobiscum (v. cum, II. fin.).—
3. Ad me veni, i. e. ad meam domum, Cic. Att. 16, 10, v. ad, A. 2. a.
(β).
. —
4. Nos, etc., for ego, etc., in grave or official lang., etc.: “nobis consulibus,” Cic. Cat. 3, 8, 18; id. Fam. 1, 7, 4; cf. Verg. E. 1, 4; so with sing. constr.: “nec merito nobis inimica merenti,” Tib. 3, 6, 55; cf. Cat. 107, 5: “absente nobis,” Ter. Eun. 4, 3, 7; Plaut. Am. 2, 2, 204.