I.a. [1. pullulus].
I. Neutr., to put forth, sprout out, come forth.
A. Lit., of plants and animals: “pullulat ab radice,” Verg. G. 2, 17: “quo laetius pullulent (vites),” Col. 4, 27, 1.— Of animals, to bring forth young: “tot pullulat atra colubris,” Verg. A. 7, 329.—
B. Trop.: “pullulare incipiebat luxuria,” to spread, grow, increase, Nep. Cat. 2, 3: “sors nascentium obitorum loco pullulat,” App. Mund. 23, p. 68, 12; cf. Amm. 22, 4, 3; Cypr. Cath. Eccl. Un. 16 init.—
II. Act., to bring forth, produce: “terras Venerem aliam pullulasse,” App. M. 4, p. 301: “aperiatur terra, et pullulet salvatorem,” Lact. 4, 12, 9: “fetus,” Fulg. Myth. 1, 12.