Ketils saga hængs
Guðni Jónsson and Bjarni Vilhjálmsson, Ed.

Um haustit fyrir vetrnætr bjó Ketill ferju sína. Hallbjörn spurði, hvat þá skal at hafast. Ketill kveðst ætla í veiðiför. Hallbjörn kvað þat engra manna hátt, -- "ok gerir þú þetta í óleyfi mínu." Ketill fór ekki at síðr. Ok er hann kom norðr á fjörðu, tók hann ofviðri ok sleit undan til hafs, ok náði ekki höfn, ok rak hann at björgum nokkurum norðr fyrir Finnmörk ok lendi þar, er björgin skildust. Bjóst hann nú um ok sofnar. En hann vaknar við þat, at skipit skalf allt. Hann stóð upp ok sá, at tröllkona tók í stafninn ok hristi skipit. Ketill hljóp í bátinn ok tók upp smjörlaupa nokkura ok hjó festina ok reri í burt. Helzt ofviðrit. Þá lagðist hvalr at honum ok skýldi skipinu við veðrinu, ok þótti honum manns augu í honum vera. Ok þá rak hann at skerjum nokkurum, ok braut hann bátinn ok lagðist í sker nokkur, ok sá hann þá ekki nema sorta til lands, ok lagðist hann þangat eptir hvíld sína ok komst at landi ok hitti götu ór fjörunni ok fann bæ. Þar stóð maðr úti fyrir dyrum ok klauf skíð. Hann hét Brúni. Sá tók við honum vel ok kvað visu: "Heill kom þú, Hængr!
Hér skaltu þiggja
ok í allan vetr
með oss vera.
Þér mun ek fastna,
nema þú fyrir látir,
dóttur mína,
áðr dagr komi."

Ketill kvað vísu: "Hér mun ek þiggja!
Hygg ek, at valdi
Finns fjölkynngi
feikna veðri.
Ok í allan dag
einn jós ek við þrjá.
Hvalr kyrrði haf.
Hér mun ek þiggja."

Þeir gengu síðan inn. Þar váru fyrir tvær konur. Brúni spurði, hvárt hann vill ligga hjá dóttur hans eða einn saman. Hún hét Hrafnhildr ok var harðla stór vexti ok þó drengilig. Svá er sagt, at hún hafði alnar breitt andlit. Ketill kveðst hjá Hrafnhildi liggja vilja. Síðan fóru þau í rekkju, ok breiddi Brúni á þau uxahúð efsta. Ketill spurði, hvat því skyldi. "Ek hefi hingat boðit Finnum, vinum mínum," sagði Brúni, "ok vil ek eigi, at þit verðið fyrir sjónum þeira. Þeir skulu nú koma til smjörlaupa þinna." Finnar kómu ok váru eigi mjóleitir. Þeir mæltu: "Mannfögnuðr er oss at smjöri þessu." Síðan fóru þeir í burt. En Ketill var þar eptir ok skemmti sér við Hrafnhildi. Hann fór ok jafnan í skotbakka ok nam íþróttir. Stundum fór hann á dýraveiðar með Brúna. Um vetrinn eptir jól fýstist Ketill í burt. En Brúni kvað eigi þat mega fyrir vetrarríki ok illum veðrum, -- "en Gusir Finna konungr liggr úti á mörkum." Um várit bjuggust þeir Brúni ok Ketill til ferðar. Þeir fóru it fremra um fjörðu. Ok er þeir skildu, mælti Brúni: "Far þú þá leið, sem ek vísa þér, en eigi á skóginn." Hann gaf honum skeyti nokkur ok brodd einn ok bað hann hans neyta, ef hann þyrfti, í nauðsyn sína. Síðan skildu þeir, ok fór Brúni heim. Ketill mæltist við einn saman: "Hví mun ek eigi fara ina skemmri leiðina ok hræðast ekki grýlur Brúna?" Síðan sneri hann á skóginn, ok sá hann mjallroku mikla ok at maðr renndi eptir honum ok hafði tvá hreina ok vagn. Ketill kvaddi hann með vísu: "Skríð þú af kjálka,
kyrr þú hreina,
seggr síðförull,
seg, hvat þú heitir."

Sá svarar: "Gusi kalla mik
göfgir Finnar.
Em ek oddviti
allrar þjóðar.
Hvat er þat manna,
er mér í móti ferr
ok skríðr sem vargr af viði?
Æðru skaltu mæla,
ef þú undan kemsk
þrysvar í Þrumufirði.

Því tel ek þik ósnjallan." Þeir fundust fyrir Ófara-Þrumu. Ketill kvað vísu: "Hængr ek heiti,
kominn ór Hrafnistu,
hefnir Hallbjarnar.
Hví skríðr þú svá, inn armi?
Friðmálum mæla
munkat ek við Finn ragan,
heldr mun ek benda boga,
þann mér Brúni gaf."

Gusir þóttist nú vita, hverr Hængr sé, því at hann var frægr mjök. Gusir kvað vísu: "Hverr er á öndrum
öndverðan dag,
gjarn til gunnar
í grimmum hug?
Vit skulum freista
flein at rjóða
hvárr at öðrum,
nema hugr bili."

Ketill kvað: "Hæng kalla mig
hálfu nafni.
Mun ek veita þér
viðnám heðan.
Skaltu víst vita,
áðr vit skiljum,
at búkörlum
bíta örvar."

Gusir kvað: "Bústu nú við
bitri eggþrumu.
Haf þú hlíf fyrir þér.
Hart mun ek skjóta.
Þér mun ek bráðla
at bana verða,
nema þú af auði
öllum látir."

Ketill kvað: "Mun ek af auði
eigi láta
ok fyrir einum þér
aldri renna.
Fyrr skal þér höggvin
hlíf fyrir brjósti,
en fyr sjónum
svart at ganga."

Gusir kvað: "Skaltattu gulli
né gersimum
með heilum hug
heima ráða.
Kemr þér bani
brátt at höndum,
ef vit skulum úti
oddum leika."

Ketill kvað: "Munkat ek gulli
við Gusi skipta
né heldr fyrri
til friðar mæla.
Mér er bráðr bani
betri miklu
en hugleysi
ok heðankváma."

Síðan bendu þeir upp boga sína ok lögðu örvar á streng ok skutust í odda, ok fór svá tylft örva hvárs, at niðr fellu. Fleinn einn var þá eptir, er Gusir átti. Broddr Ketils var ok eptir. Þá tók Gusir fleininn, ok sýndist honum hallr, ok steig hann á. Ketill mælti: "Feigr er nú
Finnr inn ragi,
at hann fóttreðr
flein sinn rangan."

Síðan skutust þeir at, ok mættust nú ekki á fluginum, ok fló broddrinn í brjóst Gusi, ok fekk hann bana. Brúni hafði látit Gusi sýnast hallr fleinninn, því at hann var konungdóminum næstr, ef Gusi yrði nokkut, en þóttist áðr vanhaldinn af skiptum þeira. Gusir hafði haft sverð þat, er Drangvendill hét, allra sverða bezt. Ketill tók þat af Gusi dauðum ok örvarnar Flaug, Hremsu ok Fífu. Ketill fór aptr til Brúna ok sagði honum, hvat í hafði gerzt. Brúni kvað sér nærri höggvit, at bróðir hans var drepinn. Ketill kveðst nú hafa unnit undir hann konungdóminn. Síðan fylgdi Brúni honum í byggðina, ok skildust þeir með miklum kærleikum. Eigi er fyrr sagt af ferðum Ketils en hann kom heim til Hrafnistu. Hann hitti bónda einn ok spurði, hvat skip þau skyldu, er fóru til eyjarinnar. Bóndi kvað þat vera boðsmenn, ok ætti at drekka erfi eptir Ketil, ef þá spyrðist ekki til hans. Ketill fór á vándu skipi til eyjarinnar ok gekk inn í skálann, ok urðu menn honum fegnir. Var nú veizlunni snúit í fagnaðaröl í mót Katli. Var hann nú heima þrjá vetr. Þá kom þar skip við eyna, ok var þar á Hrafnhildr Brúnadóttir ok sonr þeira Ketils, er Grímr hét. Ketill bauð þeim þar at vera. Hallbjörn mælti: "Hví býðr þú trölli þessu hér at vera?" Ok var hann mjök byrstr ok styggr við hennar kvámu. Hrafnhildr kvað hvárigum þeira mein mundu at henni vera, -- "ok mun ek burt heðan fara, en Grímr, sonr okkarr, loðinkinni skal eptir vera." Því var hann svá kallaðr, at kinn hans önnur var loðin, ok með því var hann alinn. Þar festi ekki járn á. Ketill bað Hrafnhildi eigi reiðast fyrir þessa sök. Hún kvað þeim lítt mundu undir þykkja reiði hennar. Síðan fór hún heim ok reri norðr með landi, en bað Grím þar vera þrjá vetr ok kveðst þá mundu koma eptir honum.