ὁ δὲ Σωκράτης 1 παραπλήσιον ἔλεγεν εἶναι τὸν θάνατον ἤτοι τῷ βαθυτάτῳ ὕπνῳ ἢ ἀποδημίᾳ μακρᾷ καὶ πολυχρονίῳ ἢ τρίτον φθορᾷ τινι καὶ ἀφανισμῷ τοῦ τε σώματος καὶ τῆς ψυχῆς, κατ᾽ οὐδὲν δὲ τούτων κακὸν εἶναι. καὶ καθ᾽ ἕκαστον ἐπεπορεύετο, καὶ πρῶτον τῷ πρώτῳ. εἰ γὰρ δὴ ὕπνος τίς,: ἐστιν ὁ θάνατος καὶ περὶ τοὺς καθεύδοντας μηδέν ἐστι κακόν, δῆλονὡς οὐδὲ περὶ τοὺς τετελευτηκότας εἴη ἄν τι κακόν. ἀλλὰ μὴν γ᾽ ὅτι ἥδιστός ἐστιν ὁ βαθύτατος τί δεῖ καὶ λέγειν; αὐτὸ γὰρ τὸ πρᾶγμα φανερόν ἐστι πᾶσιν ἀνθρώποις, μαρτυρεῖ δὲ καὶ Ὅμηρος 2 ἐπ᾽ αὐτοῦ λέγων
νήγρετος ἥδιστός, θανάτῳ ἄγχιστα ἐοικώςἀλλαχοῦ δὲ καὶ ταῦτα λέγει
ἕνθ᾽ Ὕπνῳ ξύμβλητο, κασιγνήτῳ Θανάτῳκαὶ
3
ὕπνῳ καὶ Θανάτῳ διδυμάοσιν,ὄψει τὴν ὁμοιότητα αὐτῶν δηλῶν τὰ γὰρ δίδυμα [p. 263] τὴν ὁμοιότητα μάλιστα παρεμφαίνει. πάλιν τὲ πού φησι τὸν θάνατον εἶναι ‘ χάλκεον 5 ὕπνον,’ τὴν ἀναισθησίαν ἡμῶν αἰνιττόμενος. οὐκ ἀμούσωσδ᾽ ἔδοξεν ἀποφήνασθαι οὐδ᾽ ὁ εἰπὼν ‘ τὸν ὕπνον τὰ μικρὰ τοῦ θανάτου μυστήρια:’ προμύησις γὰρ ὄντως ἐστὶ τοῦ θανάτου ὁ ὕπνος. πάνυ δὲ σοφῶς καὶ ὁ κυνικὸς Διογένης κατενεχθεὶς εἰσὕπνον καὶ μέλλων ἐκλείπειν τὸν βίον, διεγείραντος αὐτὸν τοῦ ἰατροῦ καὶ πυθομένου μή τι περὶ αὐτὸν εἴη χαλεπόν, ‘οὐδέν’ ἔφη: ‘ὁ γὰρ ἀδελφὸς; τὸν, ἀδελφὸν προλαμβάνει’ 6
4
