20. elegia
Dii, prohibete minas: dii, talem avertite casumEt ferte ominibus, dii, meliora meis.
Somnia, ferte pedem procul hinc, temeraria, nec me
Efficite haec vanis credere imaginibus:
5Omina falsa monent volucrum, neque nuntia veri
Vera monet Tuscis consuluisse focis.
Si praesaga tamen veri neque falsa loquuntur,
Irrita fac nullam, Delia, habere fidem.
Mane erat et nondum croceis evecta quadrigis
10Tythoni coniunx expulerat tenebras,
Cum subito infaustum cecinit de turre propinqua
Importuna malis vocibus omen avis:
Territus hoc vereor ne externis missus ab oris
Quis patrias hostis depopuletur opes;
15Attonitus vereor patriae ne bella minentur
Aut avis irato nuntiet ista deo.
Dii patrii, servate igitur patriamque domumque
Finitimisque hostes pellite limitibus;
Aut si certa manet patriae domuique ruina,
20Aversaque meas sumitis aure preces,
Castra sequi lib<et> et densata per agmina et ignes
Perque hostes medios irrequietus agar.
Mars aderit, Bellona aderit, metuenda virago,
Quae caput ad conctos circumaget strepitus.
25Dulce erit ut dicar iuvenis subiisse labores
Pro patria immensos nec timuisse mori;
Dulce erit ut dicar turma cinxisse cohortes
Et penitus turpi terga <coacta> fugae.
Si deerunt vires, iniuria suggeret iras:
30Nusquam pro patria debilis ultor ero.
Ferro adero, ferroque hostes perque aequora et undas
Ipso animo vires suppeditante sequar.
Si tamen et post tot clades, post funera tanta,
Quis malus adverso tella figat latere,
35Ossa brevi tumulo condantur nec mihi amomum
Nec nostro cineri spiret inustus odor:
Nam sat erit tumulo si de me fama loquetur
Et si perpetuo carmine scriptus ero.
Sed deus in melius tale omen vertat et illud
40Hyppotades iubeat per mare terre Nothos.
