I.to call or summon one to a place, esp. for counsel, aid, etc.; constr. absol., with ad, in, or dat.
I. In gen.
A. Lit.: “ego Tiresiam advocabo et consulam quid faciendum censeat,” Plaut. Am. 5, 1, 76: “contionem,” Cic. Verr. 2, 3, 80: “aliquem ad obsignandum,” id. Att. 12, 18; so Liv. 1, 39: “viros primarios in consilium,” Cic. Verr. 2, 3, 7, § 18; so Liv. 42, 33: “ego vos, quo pauca monerem, advocavi,” Sall. C. 60: “eo (i. e. in aedem Concordiae) senatum advocat,” id. ib. 47: “(Deus) advocabit caelum desursum,” Vulg. Psa. 49, 4: “advocari gaudiis,” to be invited, Hor. C. 4, 11, 13: “aegro,” Ov. R. Am. 110: “causis,” Quint. 11, 1, 38.—
B. Trop.: “animum ad se ipsum advocamus,” we turn the mind upon itself, call the thoughts home, Cic. Tusc. 1, 31: “non desiderat fortitudo advocatam iracundiam,” id. ib. 4, 23; so id. Ac. 2, 27; id. Tusc. 5, 38. —
II. Esp.
A. In judicial lang., t. t., to avail one's self of some one in a cause, as aid, assistant, witness, counsellor, etc., to call in: “aliquem alicui,” Plaut. Cas. 3, 3, 6; so id. Bacch. 2, 3, 28; id. Ps. 4, 7, 59: “aliquot mihi Amicos advocabo,” Ter. Phorm. 2, 1, 83: “viros bonos complures advocat,” Cic. Quint. 21: “in his, quos tibi advocasti,” id. ib. 2 al.—Also used of the friend of the plaintiff or defendant, who calls in his friends to aid in the suit: “Oppianicus in judicio Scamandri aderat, frequens advocabat,” Cic. Clu. 19.—Hence, transf. to other things, to call to one's aid, to call to for help, to summon: “desuper Alcides telis premit omniaque arma Advocat,” Verg. A. 8, 249: “secretas artes,” Ov. M. 7, 138: “ad conamina noctem,” Sil. 9, 82; Sen. Troad. 613: “aliquid in tutelam securitatis suae,” Vell. 2, 108: “vires suas,” Sen. Ben. 6, 2.—
B. To get a respite, to delay, Plin. Ep. 5, 8; v. advocatio, II. C. —
C. To give consolation, to console (in imitation of the Gr. παρακαλεῖν), Tert. adv. Marc. 14.!*? In the phrase ADVOCAPIT CONCTOS, in the song of the Fratres Arvales, Grotef. (Gr. II. 290) explains advocapit as an old imperat., instead of advocabite.Hence, advŏcātus , i, m.
A. In the class. per., in judicial lang., one who is called by one of the parties in a suit to aid as a witness or counsel, a legal assistant, counsellor (diff. from patronus or orator, who spoke for a client engaged in a suit; from cognitor, who appeared in the name of such parties as had themselves been at first in court; “and from procurator, who appeared for such as were absent,” Ascon. ad Cic. Div. in Caecil. 4; Ruhnk. ad Ter. Eun. 2, 3, 48; Heind. ad Hor. S. 2, 5, 38; “v. Smith's Dict. Antiq.): quaeso, ut advocatus mihi adsis neve abeas,” Plaut. Am. 4, 3, 3; so id. Men. 5, 2, 47; id. Mil. 5, 26; id. Poen. 3, 1, 23; 6, 11; id. Trin. 5, 2, 37 al.: “adversusne illum causam dicerem, cui veneram advocatus?” Ter. Ad. 4, 5, 43; so id. Eun. 2, 3, 49; 4, 6, 26; id. Ad. 4, 5, 11: “quis eum umquam non modo in patroni, sed in laudatoris aut advocati loco viderat,” Cic. Clu. 40; id. Phil. 1, 7: “venire advocatum alicui in rem praesentem,” id. Off. 1, 10, etc.; Liv. 42, 33, 1.—
B. In the post-Aug. per., for patronus, orator, etc., who conducted a process for any one, an advocate, attorney, etc., Quint. 12, 1, 13; cf. id. 12, 1, 25; 5, 6 fin.; 9, 3, 22; Plin. Ep. 7, 22; Tac. A. 11, 5, 6; Suet. Claud. 15 and 33.—
C. Esp., in eccl. Lat., of Christ as our intercessor, advocate: “advocatum habemus apud Patrem, Jesum Christum,” Vulg. 1 Joan. 2, 1.—
D. Transf., in gen., an assistant, helper, friend: “se in fugam conferunt unā amici advocatique ejus,” Cic. Caecin. 8, 22.