I. Full of courage, bold, spirited, undaunted (cf. animus, II. B. 2. a.): “mancipia neque formidolosa neque animosa,” Varr. R. R. 1, 17, 3: “in gladiatoriis pugnis timidos odisse solemus, fortes et animosos servari cupimus,” Cic. Mil. 34: “ex quo fit, ut animosior etiam senectus sit quam adulescentia et fortior,” shows more courage and valor, id. Sen. 20 equus, Ov. M. 2, 84; id. Tr. 4, 6, 3: “animosum (equorum) pectus,” Verg. G. 3, 81: “bella,” Ov. F. 5, 59: “Parthus,” Hor. C. 1, 19, 11: “Hector,” id. S. 1, 7, 12: “rebus angustis animosus atque Fortis appare,” id. C. 2, 10, 21: “frigus animosum,” fear coupled with courage, Stat. Th. 6, 395.—
II. Proud on account of something: “En ego (Latona) vestra parens, vobis animosa creatis,” proud to have borne you, Ov. M. 6, 206: “spoliis,” id. ib. 11, 552.—
III. Adeo animosus corruptor, that fears or avoids no expense or danger in bribery, * Tac. H. 1, 24.—So, also, emptor animosus, sparing or fearing no expense, Dig. 17, 1, 36 (cf. Suet. Caes. 47: gemmas semper animosissime comparāsse prodiderunt).—Adv. ănĭmōsē , in a spirited manner, courageously, eagerly: “animose et fortiter aliquid facere,” Cic. Phil. 4, 2: “magnifice, graviter animoseque vivere,” independently, id. Off. 1, 26, 92; id. Tusc. 4, 23, 51: “animose liceri,” to bid eagerly, Dig. 10, 2, 29.—Comp.: “animosius dicere,” Sen. Ben. 6, 37: “animosius se gerere,” Val. Max. 8, 2 fin.—Sup.: “gemmas animosissime comparare,” Suet. Caes. 47.