I. Jurid. and polit. t. t.
A. To ask or inquire of one, to question: Venus haec volo adroget te, * Plaut. Rud. 5, 2, 45; cf. Dig. 1, 7, 2.—*
B. Alicui, t. t., to add one officer to another, to associate with, place by the side of: “cui consuli dictatorem adrogari haud satis decorum visum est patribus,” Liv. 7, 25, 11.—
C. To take a homo sui juris in the place of a child, to adopt (v. arrogatio), Gell. 5, 19, 4; cf. Dig. 1, 7, 1; 1, 7, 2; 1, 7, 22 al.—Hence,
II. Transf.
A. To appropriate that which does not belong to one, to claim as one's own, to arrogate to one's self, to assume: “quamquam mihi non sumo tantum, judices, neque adrogo, ut, etc.,” Cic. Planc. 1: “non enim mihi tantum derogo, tametsi nihil adrogo, ut, etc.,” id. Rosc. Am. 32: “sapientiam sibi adrogare,” id. Brut. 85, 292: ego tantum tibi tribuo, quantum mihi fortasse arrogo, id. Fam. 4, 1 fin.: “Quod ex alienā virtute sibi adrogant, id mihi ex meā non concedunt,” Sall. J. 85, 25: “Nihil adrogabo mihi nobilitatis aut modestiae,” Tac. H. 1, 30: “Nec sibi cenarum quivis temere arroget artem,” Hor. S. 2, 4, 35.—
B. Poet.: alicui aliquid, to adjudge something to another as his own, to confer upon or procure for (opp. abrogare): “Scire velim, chartis pretium quotus adroget annus,” Hor. Ep. 2, 1, 35: “decus arrogavit,” id. C. 4, 14, 40: “nihil non arroget armis,” adjudge every thing to arms, think every thing must yield to, id. A. P. 121.— Hence, arrŏgans (adr- ), antis, P. a., acc. to II. A., appropriating something not one's own; hence, assuming, arrogant (syn.: superbus, insolens, ferox).
A. Lit.: “si essent adrogantes, non possem ferre fastidium,” Cic. Phil. 10, 9: “Induciomarus iste minax atque adrogans,” id. Font. 12; Cic. Verr. 2, 1, 60: “ne arrogans in praeripiendo populi beneficio videretur,” Caes. B. C. 3, 1: “pigritia adrogantior,” Quint. 12, 3, 12: “adrogantissima persuasio,” id. Decl. 8, 9.—
B. As a consequence of assumption, haughty, proud, overbearing, insolent (cf. arrogantia, I. B.): “proponit inania mihi nobilitatis, hoc est hominum adrogantium nomina,” Cic. Verr. 1, 6: “de se persuasio,” Quint. 2, 4, 16: “crudelitas adrogans,” Cic. Fam. 5, 4, 2: “dictum,” id. Sull. 8, 25: “consilium,” id. de Or. 2, 39, 165: “moderatio,” Tac. A. 1, 3: “adversus superiores tristi adulatione, adrogans minoribus, inter pares difficilis,” id. ib. 11, 21: “omnem adrogantem humilia,” Vulg. Job, 40, 6: “abominatio Domino est omnis adrogans,” ib. Prov. 16, 5: “beatos dicimus adrogantes,” ib. Mal. 3, 15.—Adv.: arrŏgan-ter (adr- ), with assumption, arrogantly, haughtily, proudly, insolently: “aliquid dicere,” Cic. de Or. 2, 83, 339; id. Off. 1, 1, 2; Quint. 4, 2, 86: “scribere,” Cic. Att. 6, 1: “aliquid praejudicare,” id. ad Brut. 1, 4: “petere,” id. Lig. 10, 30: “adsentire,” id. Inv. 2, 3, 10: “facere,” Caes. B. G. 1, 40: adversarios sustinere, D. Brutus ap. Cic. Fam. 11, 13, 4: ingredi, * Vulg. Soph. 1, 9: “consulere in deditos,” Tac. Agr. 16.—Comp.: “multo adrogantius factum,” Suet. Caes. 79: “insolentius et adrogantius uti gloriā artis,” Plin. 36, 10, 36, § 71: “adrogantius et elatius praefari,” Gell. 9, 15.—Sup., Oros. 7, 25; 7, 35.