I. In anteclass. and class. lang., a song, in a disparaging sense, an old song; vulg. for silly, trite prattle, gossip: “ut crebro mihi insusurret cantilenam suam,” Cic. Att. 1, 19, 8: totam istam cantilenam ex hoc pendere, ut quam plurimum lucri faciant, Brut. ap. Cic. Fam. 11, 20, 2: qui non Graeci alicujus cottidianam loquacitatem sine usu, neque ex scholis cantilenam requirunt, Cic. de Or. 1, 23, 105.—Prov.: cantilenam eandem canis, = τὸ αὐτὸ ἀ̔́δεις ἀ̔̂σμα, ever the old song, Ter. Phorm. 3, 2, 10.—
II. Postclass. in a good sense, a song, in gen., Gell. 9, 4, 14; so id. 19, 9, 8: “in cantilenis et proverbiis,” Vulg. Ecclus. 47, 18: “cantilenas meditari pro jubilo molliores,” Amm. 22, 4, 6; of a lampoon, Vop. Aur. 7, 2; cf. Fest. p. 181, 16 Müll.