I.pron. interrog. [pronom. stem quo-], pertaining to whom? of whom? whose? (most freq. in Plaut. and Ter.): “quoja vox sonat procul?” Plaut. Curc. 1, 2, 18; id. Ps. 2, 4, 11; id. Rud. 2, 3, 2; id. Trin. 1, 2, 7: “illa mulier,” id. Merc. 4, 3, 20; cf. id. ib. 1, 2, 87: “fidicina,” id. Ep. 2, 2, 109: “virgo,” Ter. Eun. 2, 3, 29: “puer,” id. ib. 4, 4, 24: “navis,” Plaut. Stich. 2, 2, 46: “cujum pecus? an Meliboei?” Verg. E. 3, 1; 5, 87.—Absol.: “quojam esse te vis maxime, ad eum duco te,” Plaut. Ps. 4, 4, 5; so id. Cist. 3, 2: “is Helenam abduxit, quojā caussā nunc facio opsidium Ilio,” id. Bacch. 4, 9, 24: “suamne esse dicebat? ... non ... quojam igitur?” Ter. And. 5, 4, 29; cf.: cujā operā, Lucil. ap. Non. p. 81, 31.—
cūjus (archaic quōjus ), a, um,