I.v. a., to laugh at, laugh to scorn; to scoff at, deride (class.).
(α).
With acc.: “omnes istos deridete atque contemnite,” Cic. de Or. 3, 14, 54; “so with contemnere,” Cic. Verr. 2, 3, 92 fin.: “te,” Hor. S. 2, 3, 53: “derisus a suis consiliariis,” Cic. Verr. 2, 5, 39 fin.: “aliquem,” Plaut. Bac. 3, 4, 7; 5, 2, 8; id. Men. 4, 2, 65; id. Ps. 4, 5, 8 al.: “aliquid,” Hor. Ep. 2, 1, 263; id. A. P. 452; Juv. 2, 23: “sabbata,” Vulg. Thren. 1, 7 et saep.—Prov.: albis dentibus aliquem deridere; v. albus.—
(β).
Absol.: Ap. Age dic. Ep. At deridebitis, Plaut. Ep. 2, 2, 77: “derides, in conversation,” you mock me, are making game of me, id. Amph. 3, 3, 8; id. Bac. 4, 9, 87; Ter. Heaut. 5, 1, 42: “derisum,” id. Eun. 5, 2, 21: “deridet, cum sibi ipsum jubet satis dare Habonium,” he is mocking, Cic. Verr. 2, 1, 56, § 146: “Patronus despiciat, derideat,” Quint. 5, 13, 2; cf. id. 11, 1, 21: “quibus derisus Philippus,” Just. 9, 2, 10.—P. a.: dērīsus , a, um, absurd, scorned; only sup.: “senex derisissimus,” Varr. Sat. Men. 11, 20.