I.to emit a smell, to smell (of both good and bad odors), to emit fragrance, to reek (poet. and in post-Aug. prose; esp. freq. in the part. pres.).
I. Of a pleasant odor.
(α).
In the verb. finit.: “quod semper casiaque cinnamoque Fragras,” Mart. 6, 55, 3: “fragravit ore, quod rosarium Paesti,” id. 5, 37, 9: “et multa fragrat testa senibus auctumnis,” id. 3, 58, 7: “gemma vinum fragrat,” Sol. 37 fin.—
(β).
In the part. pres.: “redolentque thymo fragrantia mella,” Verg. G. 4, 169; id. A 1, 436: “cubile sertis ac Syrio olivo,” Cat. 6, 8: “domus Assyrio odore,” id. 68, 144: “adolescentulus unguento,” Suet. Vesp. 8: “Venus balsama,” App. M. 6, p. 177, 30: “amomum,” Sil. 15, 117.—
II. Of an unpleasant smell: “fragrat acerbus odor,” Val. Fl. 4, 493: “ne gravis hesterno fragres, Fescennia, vino,” Mart. 1, 88, 1.—Hence, frāgrans , antis, P. a., sweet - scented, fragrant: “fragrantissimum unguentum,” App. M. 10, p. 249, 4: “fragrantissimus spiritus,” Mart. Cap. 1, § 85.—Adv.: frāgranter , fragrantly: “crocum Ciliciae spirat fragrantius,” Sol. 38, § 6.