previous next
hărĭŏlor (ar- ), āri,
I.v. dep. n. [hariolus], to foretell, prophesy, divine.
I. Lit.: Προθεσπίζω igitur, non hariolans, ut illa (Cassandra) cui nemo credidit, sed conjectura prospiciens, Cic. Att. 8, 11, 3: “quaestus causa hariolari,id. Div. 1, 58, 132.—Comically: “mirabar, quod dudum scapulae gestibant mihi, Hariolari quae occeperunt sibi esse in mundo malum,Plaut. As. 2, 2, 50.—
II. Transf., in a bad sense (like vaticinor), to speak foolishly, to talk silly stuff, nonsense (ante-class.), Plaut. Cist. 4, 2, 80; id. As. 3, 2, 33; 5, 2, 74; id. Rud. 2, 3, 17; Ter. Phorm. 3, 2, 7; cf. Plaut. Rud. 4, 4, 97: “age jam cupio, si modo argentum reddat. Sed ego hoc hariolor,am dreaming, Ter. Ad. 2, 1, 48.
hide Dictionary Entry Lookup
Use this tool to search for dictionary entries in all lexica.
Search for in
hide References (7 total)
  • Cross-references in general dictionaries from this page (7):
    • Cicero, Letters to Atticus, 8.11.3
    • Plautus, Cistellaria, 4.2
    • Plautus, Rudens, 2.3
    • Plautus, Rudens, 4.4
    • Plautus, Asinaria, 2.2
    • Plautus, Asinaria, 3.2
    • Cicero, De Divinatione, 1.58
hide Display Preferences
Greek Display:
Arabic Display:
View by Default:
Browse Bar: