I.to render firm, durable, or steadfast (class. only in the P. a.).
I. Lit.: “pertica, quā stabuli fores offirmari solebant, arrepta,” to fasten, bolt, App. M. 7, p. 200: “corium,” id. ib.—
II. Trop., to hold fast to, persevere in: “certum offirmare est viam me, quam decrevi persequi,” Ter. Hec. 3, 5, 4: “se,” to persist, be obstinate, id. Heaut. 5, 5, 8: “vir impius procaciter obfirmat vultum suum,” Vulg. Prov. 21, 29: “faciem,” id. Ezek. 4, 3: “spiritus,” id. Dan. 5, 20.—So without se, neutr.: censen' posse me offirmare? Ter Eun. 2, 1, 11.—With inf.: “offirmastin' oc cultare, quo te immittas, pessume?” Plaut. Pers. 2, 2, 40.—Hence, offirmātus (obf- ), a, um, P. a., firm, resolute, obstinate: “animus fortis atque offirmatus,” Plaut. Am. 2, 2, 15: “satin offirmatum quod mihi erat, id me exorat,” settled, resolved on, id. Bacch. 5, 2, 83.—Comp.: “mihi videtur illius voluntas obstinatior et in hāc iracundiā offirmatior,” Cic. Att. 1, 11, 1.—Adv.: offirmātē (obf- ), firmly, stubbornly (post-Aug.): “offirmate resistere,” Suet. Tib. 25.