I.a false oath, perjury.
I. Lit. (class.): “perjuri caput,” Plaut. Ps. 1, 1, 129: “fons viti et perjuri,” id. Truc. 2, 7, 50: “quod ex animi tui sententiā juraris, id non facere perjurium est,” Cic. Off. 3, 29, 108: “perjurii poena,” id. Leg. 2, 9, 22: “sceleratorum hominum perjuria,” id. Font. 16, 35: “Deum genitor fraudem et perjuria Cercopum exosus,” Ov. M. 14, 91; id. F. 5, 681: “perjuras merito perjuria fallunt,” id. A. A. 1, 657: “luimus perjuria Trojae,” Verg. G. 1, 502; cf. id. A. 4, 542; Ov. H. 20, 185: “perjuria dictare,” Juv. 8, 82: “vendere,” id. 14, 218.—
II. Transf., concr.: perjuria Graia (poet. for perjuri Graii), the perjured or perfidious Greeks, Sil. 17, 425.