I.fut. perpolibo, App. M. 6, 28), 4, v. a., to polish well.
I. Lit.: “loco calce arenāque perpolito,” Vell. 2, 22, 3: “aurum tritu perpolitum,” Plin. 33, 4, 21, § 66: “caudae setas horridas comptā diligentiā perpolibo,” App. M. 6, 28, p. 185; cf. Vell. 2, 22, 4.—
II. Trop., to polish, perfect, finish, put the finishing hand to (class.): “opus,” Cic. de Or. 2, 13, 54: “perpolire et absolvere aliquid,” id. Univ. 13: “perpolire atque conficere,” id. de Or. 2, 28, 121: “perpoliendi labor,” id. Balb. 7, 17: “ea, quae habes instituta, perpolies,” id. Fam. 5, 12, 10.— Hence, perpŏlītus , a, um, P. a., thoroughly polished or refined: “homines perfecti in dicendo et perpoliti,” Cic. de Or. 1, 13, 58: “qui non sit omnibus iis artibus perpolitus,” id. ib. 1, 16, 72; so, “litteris perpolitus,” id. Pis. 29, 70: “vita perpolita humanitate (opp. immanis),” id. Sest. 42, 92: “oratio,” id. de Or. 1, 8, 31: “explicatio,” id. ib. 2, 27, 120.—Hence, adv.: perpŏlītē , in a very polished manner; in sup.: “perfecte et perpolitissime absolutae,” Auct. Her. 4, 32, 44.