I.a.
I. Lit.
A. Neutr., to conquer completely, gain a complete victory: “pervicit Bardanes,” Tac. A. 11, 10.—
B. Act., to conquer or defeat completely, gain a complete victory over: “ne nos subdolā perfidiā pervincamur,” Plaut. Mil. 3, 3, 67: “pervince, Theseu, quidquid alto in pectore Remanet pavoris,” Sen. Herc. Fur. 654: “dominae pervincere mores,” Prop. 1, 17, 15.—
II. Transf.
A. To carry a point, maintain one's opinion: restitit ac pervicit Cato, Cic. Att. 2, 1, 8.—
B. To surpass, outdo, exceed: “sonum,” Hor. Ep. 2, 1, 200.—
C. To induce or prevail upon with great effort, to effect with much labor, to bring about, achieve, etc.: “multis rationibus pervicerat Rhodios, ut, etc.,” Liv. 42, 45: “at illam non verbera, non ignes pervicere, quin, etc.,” Tac. A. 15, 57: “pervicerunt quidem remis, ut tenerent terram,” they brought it about, Liv. 37, 16: “neque pervincere potuit, ut referrent consules,” id. 4, 12: “hoc est tibi pervincendum,” Cat. 76, 15; Tac. A. 14, 14.—
E. To prove, demonstrate: “aliquid dictis,” Lucr. 5, 99.