I. In gen., apart from State affairs, for one's self, as an individual, in private, privately, in a private capacity (opp. publice; “class.): eloquentiā et privatim et publice homines perverse abutuntur,” Cic. Inv. 1, 4, 5: “aut privatim gerere aliquid malunt, aut capessunt rem publicam,” id. Fin. 5, 20, 57: “privatim mandare rem alicui,” id. Rosc. Am. 39, 114: “in peregrino quaeritur, privatimne an publice venerit,” id. Off. 1, 41, 149: nec societatem tibi quippiam debere nec privatim Quintium debuisse, id. Quint. 4, 15: “privatim degeneres, in publicum exitiosi,” Tac. A. 11, 17: “privatim et publice rapere vasa caelata,” Sall. C. 11, 6: “publice privatimque gratiam petere,” Caes. B. G. 5, 53: “fidem sanctam habuit tam privatim, quam publice,” towards individuals, Gell. 20, 1, 39; “opp. publicitus,” Plaut. Bacch. 2, 3, 80: “qui privatim plus possint quam ipsi magistratus,” Caes. B. G. 1, 17: “nulla me ipsum privatim pepulit insignis injuria,” Cic. Fam. 4, 13, 2; Liv. 5, 30: “Fabius infestus privatim Papirio erat,” personally, id. 9, 38.—
II. In partic.
A. Apart, separately, especially, particularly (post-Aug.): “de iis privatim condidit volumen Amometus,” Plin. 6, 17, 20, § 55: “oleum cicinum privatim dicitur purgare praecordia,” id. 23, 4, 41, § 83: “appellatione privatim sibi assignatā,” Quint. 8, 2, 5.—
B. At home: “nec privatim se tenuit, in foro inambulavit,” Liv. 23, 7, 10.