previous next
prō^pŭdĭum , ĭi, n. pro-pudet.
I. A shameful or infamous action (ante-class. and post-Aug.): “propudium dicebant, cum maledicto nudare turpitudinem volebant, quasi porro pudendum. Quidam propudium putant dici, a quo pudor et pudicitia procul sint,Fest. p. 227 Müll.: “propudii aliquem insimulare,Plaut. Mil. 2, 4, 11.—In plur.: “hoc cinere poto propudia virorum inhiberi,Plin. 28, 8, 32, § 122.—
II. Transf., concr., a shameful person, vile wretch, a rascal, villain, a term of abuse (class.): “quid ais, propudium?Plaut. Curc. 1, 3, 34; id. Bacch. 4, 1, 7; cf. id. Poen. 1, 2, 60: “propudium illud et portentum L. Antonius,Cic. Phil. 14, 3, 8; App M. 8, p. 215, 15.
hide Dictionary Entry Lookup
Use this tool to search for dictionary entries in all lexica.
Search for in
hide References (5 total)
  • Cross-references in general dictionaries from this page (5):
    • Cicero, Philippics, 14.3.8
    • Plautus, Curculio, 1.3
    • Plautus, Miles Gloriosus, 2.4
    • Plautus, Poenulus, 1.2
    • Plautus, Bacchides, 4.1
hide Display Preferences
Greek Display:
Arabic Display:
View by Default:
Browse Bar: