I.v. dep. a.
I. To comfort, console, solace (poet. and in post-Aug. prose; “while consolor is class.): diffidentem verbis solatur suis,” Plaut. Ep. 1, 2, 9: “lenire dolentem Solando cupit,” Verg. A. 4, 394: “quos bonus Aeneas dictis solatur amicis,” id. ib. 5, 770; Ov. F. 5, 237: “inopem et aegrum,” Hor. Ep. 2, 1, 131; Verg. A. 9, 290; Cat. 38, 5: “solantia tollite verba!” your words of comfort, Ov. M. 11, 685: “solandus cum simul ipse fores,” id. Tr. 5, 4, 42: “et Caesar quamvis posthabitam deciens sestertii dote solatus est,” Tac. A. 2, 86.—
II. With inanim. and abstr. objects, to soothe, ease, lighten, lessen, relieve, assuage, mitigate: “famem concussā quercu,” Verg. G. 1, 159: “fluviis gravem aestum,” Hor. C. 2, 5, 7: “laborem cantu,” Verg. G. 1, 293: “aegrum testudine amorem,” id. ib. 4, 464: “curas,” id. A. 9, 489: “metum,” id. ib. 12, 110: “lacrimas,” Ov. F. 2, 821: “singulorum fatigatio quamlibet se rudi modulatione solatur,” Quint. 1, 10, 16: “desiderium fratris amissi aut nepote ejus aut nepte,” Plin. Ep. 8, 11, 3: “cladem Lugdunensem,” Tac. A. 16, 13 fin.: “quamvis repulsam propinqua spes soletur,” id. ib. 2, 36.