I.pron. poss. [tu], thy, thine, your, yours.
I. Lit.
A. In gen.: “tuŏs est servus,” Plaut. Am. 2, 1, 63: “ex tuā accepi manu,” id. ib. 2, 2, 132: “imperium tuom,” id. ib. 2, 1, 84: Me. Quojus nunc es? So. Tuos, nam pugnis usu fecisti tuom, id. ib. 1, 1, 219: “tuos sum,” id. ib. 2, 1, 7 and 14: “vigebat auditor Panaetii illius tui Mnesarchus,” Cic. de Or. 1, 11, 45: “de tuis unus est,” id. Fam. 13, 16, 3: “numquam tu ... tam longe a tot tuis et hominibus et rebus carissimis et suavissimis abesse voluisses,” id. Att. 4, 15: “tuā istuc refert, si curaveris,” Plaut. Am. 2, 2, 109 (v. refert): Ly. Bene ego volo illi facere, si tu non nevis. Ph. Nempe de tuo. Ly. De meo: “nam quod tuomst. meumst: omne meum autem tuomst,” Plaut. Trin. 2, 2, 47 sq.: tuae potestatis semper tu tuaque omnia sint, Liv. 22, 39, 21.—
2. Esp.: tuum est, it is thy part, duty, custom, etc.; with inf.: “haud tuom istuc est vereri te,” Plaut. Stich. 5, 4, 36: “tuomst, si quid praeter spem evenit, mihi ignoscere,” Ter. And. 4, 1, 53.—
3. Made emphatic by the suffix pte or met (ante-class. and late Lat.): “tuopte ingenio,” Plaut. Capt. 2, 3, 11: “tuopte consilio,” id. Mil. 3, 1, 11: “scio te sponte non tuāpte errasse,” id. Trin. 3, 2, 40: “tuismet litteris,” App. Mag. p. 337. —
B. Pregn.
1. Your, your own, i. e. favorable, auspicious, proper, suitable, or right for you: “tempore non tuo,” Mart. 10, 19, 12: “haec hora est tua,” id. 10, 19, 19: “tempore tuo pugnasti,” Liv. 38, 45, 10: “neque occasioni tuae desis neque suam occasionem hosti des,” id. 22, 39, 21 (v. suus).—
2. Your own, your own master, self-possessed: “compositus semperque tuus,” Stat. S. 2, 2, 72; cf. id. Th. 4, 836; Arn. 1, 12.—
II. Transf., for the obj. gen. tui: “desiderio tuo,” through desire for you, Ter. Heaut. 2, 3, 66: “odio tuo,” id. Phorm. 5, 8 (9), 27: omnis gratas amicitias in tuā observantiā vincam, Planc. ap. Cic. Fam. 10, 24, 1.