previous next
impĕrātōrĭus (inp- ), a, um, adj. imperator.
I. Of or belonging to a general (class.): “quod ipse honos laborem leviorem faceret imperatorium,Cic. Tusc. 2, 26, 62: “jus,Cic. Verr. 2, 1, 21, § 57; cf. “partes (shortly before: imperatoris partes),Caes. B. C. 3, 51, 5: “nomen,Cic. Fam. 11, 4, 1; Tac. A. 1, 3: “consilium,Cic. N. D. 3, 6, 15: “laus,id. Ac. 2, 1, 2: “virtus,Quint. 7, 10, 13; 8, 2, 11: “ars,id. 2, 17, 34: “manubiae,Cic. de Or. 3, 3, 10: “pulvis sudorque (opp. campestris meditatio),Plin. Pan. 13, 1: “navis,an admiral's ship, Plin. 19, 1, 5, § 22.—* Adv.: impĕrātōrĭē , like a general: dum se ad id bellum imperatorie instruit, Treb. Claud. 6.—
II. (Acc. to imperator, II. B. 3.) Imperial: “genesis,Suet. Dom. 10: “munera,id. Vesp. 24: “onera,id. Calig. 42.
hide Dictionary Entry Lookup
Use this tool to search for dictionary entries in all lexica.
Search for in
hide Display Preferences
Greek Display:
Arabic Display:
View by Default:
Browse Bar: