previous next
impĕrĭōsus (less correctly inp- ), a, um, adj. imperium,
I.possessed of command, far-ruling, mighty, powerful, puissant (class.).
I. In gen.: urbes magnae atque imperiosae, Enn. ap. Cic. Rep. 1, 2: “populi,Cic. Or. 34, 120: imperiosissima civitas, Aug. Civ. Dei, 15, 19 (cf. Verg. A. 1, 284): “dictatura,Liv. 7, 40, 9; cf. “virga,” i. e. the fasces, Ov. Tr. 5, 6, 32: “quisnam igitur liber? sapiens, sibi qui imperiosus,who has dominion over himself, Hor. S. 2, 7, 83; cf. Plin. 34, 8, 19, § 62: “imperiosissimae humanae mentis artes (religio, astrologia, medicina),id. 30, 1, 1, § 1: “risus habet vim nescio an imperiosissimam,Quint. 6, 3, 8. —
II. In partic.
B. Impĕrĭōsus , i, m., a surname of the dictator L. Manlius Torquatus and his son, the consul T. Manlius Torquatus, on account of their severity, Liv. 7, 3, 4; 7, 4, 7; Sen. Ben. 3, 37; Cic. Fin. 2, 19, 60; Plin. 22, 5, 5, § 8; Liv. 4, 29, 6; cf. Manlius.—Hence, adv.: impĕrĭōsē , imperiously, tyrannically (ante- and postclass.): “non severe, non imperiose praecepit,Gell. 2, 29, 1; Charis. 202, 11: paene imperiosius quam humanius, Varr. ap. Non. 287, 20.
hide Dictionary Entry Lookup
Use this tool to search for dictionary entries in all lexica.
Search for in
hide Display Preferences
Greek Display:
Arabic Display:
View by Default:
Browse Bar: