previous next
impĕrītus (inp- ), a, um, adj. 2. inperitus,
I.inexperienced in any thing, not knowing, unacquainted with, unskilled, ignorant, without experience (class.; syn.: ignarus, rudis; opp. prudens, callidus); constr. usually with the gen. or absol., rarely with in.
(α). With gen.: “homines adulescentulos, inperitos rerum,Ter. And. 5, 4, 8: “summi juris peritissimus, civilis non imperitus,Cic. Rep. 5, 3: “imperitus foederis, rudis exemplorum, ignarus belli,id. Balb. 20, 47; cf. id. de Or. 3, 44, 175: homo imperitus morum, agricola et rusticus, with no experience of life, id. Rosc. Am. 49, 143: “homines barbari et nostrae consuetudinis imperiti,Caes. B. G. 4, 22, 1; cf. id. ib. 1, 44, 17: “conviciorum,Auct. Her. 4, 10, 14: “lyrae,Quint. 1, 10, 19: “poëmatum quoque non imperitus,Suet. Aug. 89.—
(γ). With in: “in his non imperitus,Vitr. 1, 1: in verbis adeo imperitus, Quint 1, 4, 27; 12, 3, 5.— Hence, adv.: impĕrītē , unskilfully, ignorantly, awkwardly: “imperite absurdeque fictum,Cic. Rep. 2, 15: “dicebat Scipio non imperite,id. Brut. 47, 175: “excerpta,Quint. 2, 15, 24.—Ellipt.: hoc imperite (suppl. factum), Cic. Phil. 2, 32, 81.—Comp.: “quid potuit dici imperitius?Cic. Balb. 8, 20.—Sup.: “cum est illud imperitissime dictum,Cic. Balb. 11, 27.
hide Dictionary Entry Lookup
Use this tool to search for dictionary entries in all lexica.
Search for in
hide Display Preferences
Greek Display:
Arabic Display:
View by Default:
Browse Bar: