Áns saga bogsveigis
Guðni Jónsson and Bjarni Vilhjálmsson, Ed.

Þeir Þórir kómu við Naumdælafylki ok spurðu þar þau tíðendi, at andaðr var Óláfr konungr, en Ingjaldr var þá einn konungr yfir því ríki, er þeir höfðu báðir átt. Þórir mælti þá: "Sá lézt þar, er maðr var fremri, ok munda ek eigi norðan hafa farit, ef ek hefði vitat þessi skipti." Þórir kemr nú at konungs bænum. Án hafði með sér boga sinn, ok er þeir kómu at höllinni, bendir Án upp bogann, er ákafliga var sterkr. Þórir spyrr, hvat þat skyldi. Án kvað þat brátt mundu sýnast. Hann lét koma strenginn fyrir brjóst sér, en bogann um herðarnar, skeyti hafði hann í hendi sér. Ok er þeir kómu at hallardyrunum, gáfu dyraverðirnir rúm Þóri, en um ferð Áns varð skarkalamikit, því at hann breytti ekki búningi sínum. Síðan gekk hann at dyrunum fast, en boginn skagði um herðarnar, ok vannst ekki rúm til í dyrunum, ok varð boginn annathvárt at brotna eða beygjast mjök, því at dyrrnar stóðust atgönguna. Þá komst Án í höllina; bendist boginn, en brotnaði ekki. Án sezt utarliga niðr, en Þórir gekk fyrir konung ok kvaddi hann. Konungr tók því vel ok bað hann fara til öndvegis gegnt sér. "Skulu þér hér velkomnir með oss, eða hverr var í för með þér, eða hví skilr þessi maðr svá skjótt við þik?" Þórir mælti: "Sá maðr er bróðir minn ok hefir varla á sér alþýðu hátt." Konungr mælti: "Hann skal hér velkominn, ok siti hann it næsta þér. Gerum vér þat fyrir þínar sakir, ok heyrt höfum vér getit Áns, ok er hann undramaðr í mörgum greinum." Þórir hittir Án ok segir honum konungs orð, -- "ok snú til þín sómahlut, frændi." Án svarar: "Ekki munu vér um rúm skipta, enda liggr mér meira til at þiggja vetrvist." Þórir kveðst hyggja, at hún mundi til reiðu. Eigi at síðr gekk Þórir fyrir konung ok mælti: "Vetrvistar vil ek beiða fyrir Án frænda at hans vilja, þó at sæti sé kyrrt." Konungr mælti: "Til reiðu er honum vetrvist, en hvat er honum annat sæti betra en hjá þér?" Þórir kvaðst engan hlut mega í eiga við hann, -- "hæfir honum þetta gerr fyrr at vilja einn ráða, ok því var ek tregr til, at hann færi með mér, at ek vissa, at honum var kynliga varit." Þórir sagði Án konungs orð. Án mælti: "Þá er nú vel orðit, ok gakktu, bróðir, til rúms þíns." Þórir gerir svá. Án var fálátr ok ósiðblendinn; var hann lengstum í rúmi sínu, nema þá hann gekk erenda sinna. Hirðmenn hlógu at honum mjök, ok var Ketill foringi at því. Án daufheyrðist við þat, ok leið svá fram til jóla. Þá lýsti konungr yfir því, at hann mundi gefa jólagjafir, sem faðir hans hafði gert, kvaðst svá vilja sína menn at sér hylla. Ok affangakveld jóla vitjuðu menn gjafanna allir nema Án. Konungr spurði, hví Án vitjaði eigi gjafanna; "skal hann eigi gjafir þiggja sem aðrir?" Þetta var sagt Án. Örglaðist hann þá upp ok mælti: "Gott þykkir mér gull at þiggja." Ekki var maðrinn sinniligr, þar er hann skauzt fram fyrir konunginn. Furðu var hann mikill at sjá. Konungr mælti: "Í hverju gall svá hátt, Án, er þú gekkst hér inn um dyrr í fyrsta sinn?" "Í boga mínum," sagði Án, "því at svá váru litlar hallardyrr yðar, konungr, at hann bendist allr saman, er ek hafða hann á herðunum, áðr ek komst inn, ok lét í hátt, er aptr hljóp." "Þú skalt," sagði konungr, "heita Án bogsveigir." "Hvat gefr þú mér at nafnfesti?" sagði Án. "Eignast hér gullhring í allt saman," sagði konungr, "í nafnfesti ok jólagjöf, því at ek heyrða, hvat þú mæltir áðan, enda muntu allsterkr maðr, svá stórr sem þú ert." "Þat ætla ek," kvað Án, "at ek sé allsterkr, en ekki veit ek til." Án tók við ok þakkaði ekki. Hann lék sér at hringinum ok setti á brynju sér. Hann tók gaupnunum til fyrir neðan, ok eitt sinn skauzt hringrinn í brott. Hann fór at leita í forstofuna, en er hann kom aptr, var hann því líkastr sem hann hefði í saurnum laugazt. Sessunautar hans spyrja, hví hann væri svá ferligr. Hann kvað varla at spyrjanda, enn síðr segjanda, -- "en segja munda ek þér, ef þú leyndir." Hann kveðst leyna mundu. Án sagði: "Hér mun sannast þat, er sagt er: "Afgjarnt verðr öfundar fé"; týnt er nú hringinum." Sessunautr hans mælti: "Látum kyrrt yfir því." Án mælti: "Svá skal vera, en ekki er mér þetta ætlat, ok vil ek gefa þeim, sem finnr." Þetta kom fyrir hirðina, ok sagði hverr öðrum, en Ketill hló at mjök ok kvað farit hafa sem ván var at at gefa fóli því gull. Hann fór þá ok leitar at hringinum með hirðinni. Þeir þrengdust fast í forstofunni. Án mælti þá: "Hverju sætir, at menn ganga hér á höndum ok starfa í sauri, enda heldr hér við sviptingar?" Honum var sagt, at menn vildu bæta slys hans ok finna hringinn. Án mælti: "Eigi em ek til minnugr. Hér er nú hringrinn á hendi mér, en nú galt ek yðr einn tíma, er þér hafið mik opt dárat." Hirðmenn kváðust mjök spottaðir. Án kvað svá eiga at vera. Síðan var hvíld á gabbit, en þó dró til ins sama, ok var Ketill mest at því.