Áns saga bogsveigis
Guðni Jónsson and Bjarni Vilhjálmsson, Ed.

Nú er at segja frá Án, at hann mælti við bónda: "Þér tókuð vel við mér, ok skyldir þú eigi illt af mér hljóta. Skulu vit eyða bæinn ok fara í skóg, því at konungsmenn munu brátt koma hér," ok svá gerðu þeir. Án var þessu nærgætr, því at konungr sendi menn þegar um nóttina, ok brenndu þeir upp bæinn ok fóru aptr síðan. Konungr mælti við sína menn: "Ef Án hefir undan komizt, þá legg ek þrjár merkr silfrs til höfuðs honum, ok geri ek hann útlægan um allan Noreg." Þetta spyrst nú víða. Konungr kom heim í sitt ríki. Án var með karli ok húsar upp bæ hans um sumarit. Án var svá búinn hversdagliga, at hann var í hvítu pilsi; þat var svá sítt, at þat nam hæl. Þá var hann í grám pilsungi; hann tók ofan á miðjan kálfann. Þá var hann í rauðum kyrtli; hann tók ofan á kné. Yzt var hann í vándum vöruváðarstakki; hann tók ofan á mitt lær. Hann hafði hatt á höfði ok viðaröxi í hendi. Maðrinn var furðu stórr ok karlmannligr ok ekki dávænn. Þat var einn dag, at Án mætti úti Drífu karlsdóttur. Þrjár konur gengu með henni. Hún var kvenna vænst ok vel búin. Hún var í rauðum kyrtli ermalöngum ok ekki niðr víðum, síðum ok miðþröngum. Hún hafði hlað um enni ok hærð kvenna bezt. Þær hlógu at honum mjök ok dáruðu klæðabúnað hans. Drífa mælti þá: "Hvaðan gekktu at nú, ferfaldr?" "Frá smíðum," sagði Án. Í því kom bóndi at ok bað þær eigi skúlka hann. Án kvað þá vísu: "Meyjar spurðu,
er mik fundu,
hvíthaddaðar:
"Hvaðan komtu, ferfaldr?"
En ek svaraða
silki-Gunni
heldr hæðinni:
"Hvaðan er logn úti?""

"Ekki þykkir mér," sagði Án, "kyrtill þinn fara betr en stakkr minn, því at hann liggr neðan at bakstakki þínum." Síðan skildu þau at sinni. En er upp var húsaðr bærinn, talar bóndi til Áns um haustit, at honum væri heimilt þar at vera um vetrinn, -- "ok hefir þú vel til þess unnit." Án kvað þat þiggja mundu. Honum leizt vel á karlsdóttur, þó at hún hefði kallsat hans klæðasniðit, ok var hann sér um þat várkunnlátr. En um várit lýsti hann yfir því, at hann mundi á burtu ok annat fyrir sik leggja. "En ef svá verðr sem mér er grunr á, at dóttir þín sé með barni, þá eru þar fáir blóramenn, ok vil ek ganga við faðerni. Ok ef þat er sveinn, þá sendið til mín, þá er þér spyrið nokkura mína staðfestu, ok fylgi hringr þessi til jartegna, en sjá þú sjálfr fyrir, ef mær er." Ok síðan ferr hann á burt ok austr á skóg. Þar liggr úti stígamaðr, er Garan heitir. Ok um daginn, er Án gengr um skógargötuna, sá hann, at maðr gekk í svig við hann. Sá hafði svartan skjöld ok hjálm á höfði, en boga í hendi, örvamæli á bak. Hann sá inn nýkomna ok skaut þegar í skjöld hans broddör ok vart í gegnum skjöldinn. Án gerði hæfing eptir ok skaut í gegnum skjöldinn, ok kom í aflvöðvann á honum, svá at hann varð sárr. Stígamaðr mælti honum þótti þessi þörfum harðskeytari ok lagði vápn sín ok hitti þenna mann ok spurði hann at nafni. Hann kveðst Án heita. Garan segist heyrt hafa nafn hans, -- "ok ertu víðfrægr." Án sagði: "Heyrt hefi ek ok þín getit ok jafnan at illu." Garan sagði: "Fyrir góðu muntu verða af mér. Vil ek bjóða þér til mín, ok eigum félag saman, ok munu vit miklu áleiðis koma." Án sagði: "Ærit mun um þat, ef vit viljum illa gera." Þeir kómu til skála, er stóð í skóginum, ok var þar hnigin hurð á gátt. Þeir gengu inn, ok skorti þar eigi fé, vápn eða hlífar. Án sá þar steina tvá, annan hæra en annan. Án spyrr, hvat þeir skyldi. Garan sagði: "Þar hefi ek reynt hryggafl nokkura manna, er mik hafa heimsótt." Án sagði: "Illmannliga bjóttu við þína gesti, eða hvárr mundi þér hæfiligri steinninn at láta á hallast?" Hann kveðst ekki á því ætlun haft hafa, en lét sér þó inn hæra betr fallinn vera fyrir hæðar sakir. Þá er liðit á dag mjök. Garan sagði: "Nú skulum vit matbúa, eða hvárt viltu heldr taka vatn eða gera eld?" Án kvað þat sjálft á leggjast, at hann gerði eldinn, því at hann kveðst því vanr verkinu. Ok er hann var lagztr niðr, þá kastaði hann sverðinu á bak sér, at hann hafði at vápni. Hann heyrði hvin upp yfir sér, hjó stígamaðrinn til hans, ok kom á sverðit, ok þat hlífði honum. Þá hljóp hann upp ok mælti: "Eigi ertu nú trúr, ok vildir þú nú skjótt skipta félaginu, ok hafða ek þó lítit til saka. Má vera, at nú gistir þú bóndasteininn há í kveld." Þar var hörð sókn, ok vildi hvárr firra sik steininum. Þá bar Garan at steininum. Án sté á rist honum, en rak hendrnar á bringu honum ok bendi hann um steininn; gekk þá í sundr hryggrinn í honum. Án gekk af honum dauðum. Hann hjó af honum höfuðit ok dró hann út ok stakk nefinu í klof honum, at hann gengi eigi dauðr. Leið af nóttin. Án var þar um sumarit ok gerði engum manni mein ok lét ekki sjá sik. En er haustaði, læsti hann aptr skálanum ok fór í burt ok vildi aðra vetrvist hafa. Hann kom aptan dags til ekkju einnar auðigrar, er Jórunn hét. Hann var þar um nóttina ok duldist. En er húsfreyja kom í skála, spurði hún gestinn at nafni. Hann sagði slíkt er honum sýndist. Hún gekk frá ok sneri aptr ok mælti: "Hví fórtu hingat? Þat er mitt hugboð, at þú munt vera Án bogsveigir." Hann lét þat satt. "Hví fórtu hingat?" segir hún, "þér er þetta ekki traust fyrir konungi." Án kveðst ætla, at eigi mundi meira við þurfa, -- "mun ek til hætta at vera, ef þér gefið leyfi til." Hún mælti: "Ekki mun ek spara mat við þik." Þar var hann um hríð ok var tiltakasamr ok sá um bú hennar, ok var þat með miklu ráði. Án mælti: "Hér vilda ek vera í vetr með yðr ok gerast eigi setumaðr með öllu." Hún kvað honum eigi þar hent, -- "er konungr er í eptirsjá um þik; vér megum þér lítit." Hann lézt ætla, at lngjaldr konungr mundi honum ekki grand gera. "Eigi mun ek mat spara við þik," en lét hann sjálfan mundu gæta sín. Hann gerðist umsýslumaðr inn mesti. Síðan tekst tal með þeim. Hann segir, at honum lýstr því í skap at mæla til ráðahags við hana. Hún kvað þat mundu gert at frænda ráði ok mjök nær hennar hugþokka, en enginn latti, ok tókust ráðin. Án var inn mesti umgangsmaðr ok stórhagr. Hann átti naust í skógi skammt frá bænum ok smíðaði þar skip. Jók brátt mikinn framdrátt fjár ok virðingar. Hann átti fjögur bú stór, ok með honum var þrír tigir vígra manna á hverju búi. Fylkismenn þeir, er þar váru, höfðu hann sér at forstjóra. Hann var vinsæll ok stórlyndr. Ingjaldr konungr spyrr þetta ok leitar eptir honum. Þórir, bróðir hans, fór opt austr þangat með sættarboðum, ok var ástúðigt með þeim bræðrum. Þá var andaðr Björn, faðir þeira, í Hrafnistu, ok varðveitti búit Gautr, mágr þeira, ok Þórdís, systir þeira. Grímr, sonr þeira, var mikill, vænn ok sterkr ok kvað engan af sínum frændum sér jafnskapfelldan sem Án. Hann fór á fund hans. Án tók vel við honum, ok dvaldist hann þar lengi. Hann var vinsæll. Þórir bað opt Án, at hann skyldi vægja til við konung, -- "ok stoðar þér ekki, bróðir, af því at ek sé gerla hans skaplyndi grimmt til þín." "Auðna mun ráða með okkr konungi," sagði Án, "en þú trúir honum til vel. Vilda ek heldr, at þú varðveittir bú okkur." En þat varð ekki.