Áns saga bogsveigis
Guðni Jónsson and Bjarni Vilhjálmsson, Ed.

Maðr hét Ívarr, upplenzkr at ætt ok ættgöfugr. Hann kom til hirðar Ingjalds konungs, ok tók hann vel við honum; ekki var hann þar, þá at Án var með konungi. Ívarr var gerviligr maðr. Hann lagði hug mikinn á Ásu ok hafði tilmæli við hana um ráðahag. Konungr tók því seinliga. Þau töluðu þetta mál með sér. Konungr mælti þá: "Mjök leitar þú eptir þessu, ok mun ek gera á kost. Þú skalt fara á fund Áns ok færa mér höfuð hans, en er þú kemr aptr, áttu þessa ráða ván, er þú beiðist, því at þá muntu kallaðr mikilmenni ok makligr konungs mágr." Ívarr kvað eigi auðsóttligt, -- "eða gefr þú, konungs systir, jáyrði til þessa máls?" Hún svarar: "Ek ætla vera á valdi bróður míns, ef þú kemr þessu erendi fram." Við þetta fór hann austr í land ok á fund Áns ok skorar á hann til vetrvistar. Án spyrr, hverr hann væri, ok kveðst varla vita kunna, með hverjum hug hverr væri, en lézt óvanr at synja matar; "ek beiðumst ok ekki forgiftar, fyrr en ek veit, hversu þegit er eða veitt er." Ívarr var honum fylgisamr til smíða ok annars. Þat var eitt kveld, at þeir gengu heim, at Ívari kom í hug, hvat hann átti at annast. Hann hljóp þá at Án ok hjó til hans. Án gekk skjótara en Ívarr hugði ok var stórfetaðri, ok hjó hann í jörðina ok allt í viðarrætr. Án fann nú atgöngu hans ok snýr aptr ok sagði, at honum þótti eigi vel í hald koma vistarlaunin. Án batt hann með bogastreng ok rak hann heim fyrir sér. Hann setti Ívar í fjötur um nóttina. En er menn vissu þetta, báðu þeir drepa hann ok segja hann til þess gert hafa. Án kvað eigi þat skyldu. "Mun þat þá mælt, at ek gerumst fjandmaðr konungs, ef menn vita eigi sanna sögu. Vil ek þing láta stefna fjölmennt ok konungsmaðr segi sögu sína ok geri fyrir öllum bert þetta vandræði," -- ok svá var gert. Kom Án á þingit ok leiðir Ívar eptir sér. Án mælti: "Seg nú fram allt erendi þitt." Ívarr gerði svá. Þá mæltu allir, at hann hafi sér dauða ráðit. Án mælti: "Nei," sagði hann, "þat skal eigi vera. Ek veit, hvers hann á heim at vitja, sem þér heyrðuð." Hann lét brjóta fótleggi hans allt til knés ok lét síðan græða ok snúa fótunum öðruvís en áðr; horfðu þá tær á bak aptr. Án mælti: "Stattu nú fyrir mér," ok svá gerir hann. Án mælti: "Nú ertu konungs gersimi, er þú ert frá því, sem aðrir menn." Síðan snýr hann andliti hans nokkut ok mælti: "Nú ertu til hvárstveggja enda afbragð annarra manna, vænn at yfirliti, enda eigi fættr sem aðrir menn. Hittu nú Ingjald konung, geld ek þik fyrir annan bróðurinn, enda á hann nú hingat einkis at vitja." Ívarr hitti konung ok sagði eigi sína slétta. Konungr mælti: "Þat hefi ek vitat, at menn hafa drepit niðr menn hverr fyrir öðrum, hitt veit ek varla, at slíkar meiðslar hafi gervar verit, ok kalla þat konungs gersimar, ok þykki mér engi gersimi í þér, ok far til eigna þinna." Konungs systir mælti: "Viltu nú eigi unna honum ráðahagsins við mik?" Konungr kvað þat eigi sama, lét Ívar sér ofr framarla treyst hafa, at hann mundi þessu á leið koma, -- "ok váru því engi fjartök í höfð við þik." Þórir var þá eigi löngum heima. Eptir þetta sendi konungr tólf menn til höfuðs Áni ok mælti svá: "Ek vil senda yðr með þeim hætti á fund Áns, at þér beiðið hann vetrvistar, en hann er stórlyndr ok mun spyrja, hví þér farið svá margir saman. En þér skuluð segja, at þér eigið fé allir saman ok þér trúið engum til at skipta með yðr nema honum. Ok ef hann tekr við yðr, dragið undir yðr aðra jafnmarga af mönnum hans með fégjöfum, ok kalla ek þá sjálfrátt, at þér látið hann eigi rekast undan." Síðan fóru þeir á fund Áns, ok fóru svá orð með þeim sem konungr gat til. Hann tók þó við þeim, ok váru þeir þar fram um jólin. Eitt kveld mælti Jórunn við Án. "Hvat gestum hyggr þú þetta vera, er þik hafa heimsótt?" Hann sagði: "Þat hygg ek, at þeir séu góðir menn, ok til þess ætlum vér." Hún kveðst eigi þat ætla, at þeir muni dyggvir menn heita mega, -- "ok gruna ek þat, hvárt þeir hafa unnit illvirki eða ætla þeir til, því at hvert sinn er þú gengr frá rúmi þínu, þá sjá þeir eptir þér ok bregða lit við." Hann kveðst eigi þat ætla. "En ber ek meiri önn fyrir þér en ek ætlaða," sagði hún, "ek vil þú gangir frá húsi á morgin, ok ef þeir gera engan grun á sér, þá mun þetta ekki vera. Seg, at þú skalt heim í kveld ok at þú vilir einn fara, ok ef þeir gera nokkurn grun á sér, þá má vita, hverir þeir eru." Án kvað svá vera skulu. Um morguninn gekk Án frá húsi, ok er vetrgestir sáu þat, hyggja þeir þá færi á Án ok fóru heiman í tveim stöðum, sex í hvárum stað, en sex váru heima af njósnarmönnum ok sex af húskörlum, er fé tóku til höfuðs Áni. Váru sex af hvárum í fyrirsátrinu. Þeir settust hjá götu Áns. Jórunn hittir Grím ok sagði, at henni þótti grunsamlig för þeira, -- "ok far þú á njósn". Hann kvaðst þess búinn ok fór í skóg með marga menn, svá at hinir vissu eigi, en sáu þeir hvergi. Leið nú á kveldit, ok sýndist þeim mest nauðsyn at fara heim ok gæta tímans, at eigi yrði í ráðit um atförina. Þeir kómu heim. Án var þá kominn í öndvegi ok ekki frýnn. Grímr var þá ok heim kominn. Án mælti: "Þat mun nú hæfa vetrgestum várum at segja erendi sín ok hvern þeir ætluðu mér dauðann í dag. Ek veit nú ráð yður, ok fyrir löngu vissa ek svik yður við mik, en eigi hefi ek dyggt hjónaval." Þeir urðu við at ganga. Án mælti: "Eigi mun ek drepa hjón mín, ok fari þau á burt. En konungsmenn gef ek í vald Grími, frænda mínum, ok hafi hann af þeim gaman í dag." Grímr kvað slíkt vel mælt. Hann fór til skógar með þá ok spyrti þá saman alla á einn gálga. Þetta spyrr Ingjaldr konungr ok líkar mjök illa. Þórir var þá kominn til hirðarinnar. Hann var hljóðr ok þótti mjök þrútna málit. Konungr spyrr, hví hann væri svá hljóðr, -- "vel viljum vér til þín gera sem fyrr". Þórir sagði: "Ekki frý ek á þat, en varla verðr þat með hallkvæmd." Konungr spyrr: "Hvat skortir at um þat, sem faðir minn gerði?" "Ekki leita ek á þetta," sagði Þórir "en stærrum gaf faðir þinn mér, sem er sverð þetta." Konungr sagði: "Er þat gersimi mikil?" "Sjá þú," sagði Þórir. Konungr tók við ok brá sverðinu ok mælti: "Ekki er þetta ótigins manns eiga." Þórir sagði: "Þiggi þér þá, herra." Konungr sagði: "Eigi vil ek þat; þú skalt eiga ok þér lengst fylgja." Hann gekk at Þóri í hásætinu ok lagði í gegnum hann ok lét þar standa sverðit í sárinu. Hann mælti: "Ýmsar munu vit Án sendast sendingar á milli." Síðan bjó hann skip, ok váru á sex tigir manna, ok bað þá fara á fund Áns ok leggja í lægi hans ok teygja hann á skip, -- "ok segið, at þar sé kominn Þórir, bróðir hans, ok vili leita um sættir. En ef hann kemr í greipr yðr, þá drepið hann, ok er þá goldit nokkut fyrir mína bræðr, ef þessir koma fyrir þá. Komið snemma dags til Áns." Þetta verk mæltist mjök illa fyrir, ok var hann nú kallaðr Ingjaldr inn illi af hverjum manni. Síðan fóru þeir veg sinn. En áðr um nóttina en þeir kómu við land, þá dreymdi Án ok sagði Jórunni: "Mér þótti Þórir hér kominn daprligr mjök, en ávallt hefir hann komit, er mik hefir dreymt hann. En eigi vilda ek, at þeir færi erendislausir, er hann færa hingat með slíku mótí er mér segir hugr um, því at hann sýndist mér allr blóðugr, ok stóð sverð í gegnum hann." Hún kvað svá vera mega, at skýrir væri draumar hans. Án spratt upp ok sagði, at menn mundu koma. Hann lét búa fjögur skip, ok váru tvau við útey, en önnur tvau í leynivági hjá læginu fyrir bænum. Án sendi menn í byggðina eptir mönnum at drekka fagnaðaröl á mót Þóri, ef hann kemr glaðr ok heill, elligar reyna vápn sín. Án var á bænum, en menn hans á skipum, ok beið hann búinn þess, er at höndum kæmi. Eptir þat sjá þeiri at skip renndi á lægit fyrir bæinn ok rauðir skildir á. Skipamenn sendu Án orð, at hann kæmi ofan ok fyndi Þóri, bróður sinn, er þar var kominn at leita um sættir. Án mælti: "Opt hefir hann ekki þann mun metit at ganga heim, ok lætr hann nú lítit á skorta." Þeir kváðu honum svefnhöfugt. Án kveðst ganga mundu ofan at skipi, en eigi lengra. Þeir treystust eigi at ganga at honum ok skutu Þóri af skipi upp ok báðu Án taka við vinsending Ingjalds konungs. Án tók Þóri upp ok mælti: "Goldit hefir þú grunnýðgi þinnar, er þú trúðir konungi vel, en annat mun nú skyldara en at ávíta þik." Hann skaut honum í hellisskúta, en hljóp út á skipit ok brá upp rauðum skildi. Hann leggr nú at þeim, ok börðust þeir, ok fellu mjök menn Ingjalds konungs. Einn maðr barðist á knjánum. Grímr sótti at honum, en sá maðr hjó til hans á knésbótina ok af kálfann með hælbeininu ok lét hann mundu stirðfættan, áðr en grætt væri. Þeir drápu hvert manns barn. Án lét haug gera ok skip í setja ok Þóri í lypting, en konungsmenn á hvárttveggja borð, til þess at þat sýndist í því, at honum skyldu allir þjóna. Grímr var græddr. Konungr spyrr nú þessi tíðendi ok þótti enn eigi mjök aukizt hafa sinn sómi eða sæmd.