Plutarch, De genio Socratis
Gregorius N. Bernardakis, Ed.

‘εἶεν’ εἶπεν ὁ Θεόκριτος, ‘τὸ δὲ δαιμόνιον, ὦ βέλτιστε, τὸ Σωκράτους ψεῦδος ἢ τί φαμεν; ἐμοὶ γὰρ οὐδὲν οὕτω μέγα τῶν περὶ Πυθαγόρου λεγομένων εἰς μαντικὴν ἔδοξε καὶ θεῖον: ἀτεχνῶς γὰρ οἷον ¹ Ὅμηρος Ὀδυσσεῖ πεποίηκε τὴν Ἀθηνᾶν ‘ἐν πάντεσσι πόνοισι παρισταμένην,’ τοιαύτην, ἔοικε Σωκράτει τοῦ βίου προποδηγὸν ἀρχῆς τινα συνάψαι τὸ δαιμόνιον ὄψιν, ‘ἥ’ ² μόνη ‘τοι ³ πρόσθεν ἰοῦσα τίθει, φάος’ ἐν πράγμασιν ἀδήλοις καὶ πρὸς ἀνθρωπίνην ἀσυλλογίστοις φρόνησιν, ἐν ⁴ οἷς αὐτῷ συνεφθέγγετο πολλάκις τὸ δαιμόνιον ἐπιθειάζον ταῖς αὐτοῦ προαιρέσεσι. τὰ μὲν οὖν πλείονα καὶ μείζονα Σιμμίου χρὴ καὶ τῶν ἄλλων ἐκπυνθάνεσθαι Σωκράτους ἑταίρων: ἐμοῦ δὲ παρόντος, ὅτε πρὸς Εὐθύφρονα τὸν μάντιν ἧκον; ἔτυχε μέν, ὦ Σιμμία, μέμνησαι γάρ, ἄνω πρὸς τὸ Σύμβολον Σωκράτης καὶ τὴν οἰκίαν τὴν Ἀνδοκίδου βαδίζων ἅμα τι διερωτῶν καὶ διασείων τὸν Εὐθύφρονα μετὰ παιδιᾶς. ἄφνω δ᾽ ἐπιστὰς καὶ σιμπείσας ⁵ προσέσχεν αὑτῷ ⁶ συχνὸν χρόνον: εἶτ᾽ ἀναστρέψας ἐπορεύετο τὴν διὰ τῶν [p. 501] κιβωτοποιῶν, καὶ τοὺς προκεχωρηκότας ἤδη τῶν ἑταίρων ἀνεκαλεῖτο ⁷ φάσκων αὑτῷ γεγονέναι τὸ δαιμόνιον. οἱ μὲν οὖν πολλοὶ συνανέστρεφον, ἐν οἷς κἀγὼ τοῦ Εὐθύφρονος ἐχόμενος: νεανίσκοι δέ τινες τὴν εὐθεῖαν βαδίζοντες ὡς δὴ τὸ Σωκράτους ἐλέγξοντες δαιμόνιον, ἐπεσπάσαντο Χάριλλον τὸν αὐλητὴν ἥκοντα καὶ αὐτὸν μετ᾽ ἐμοῦ εἰς Ἀθήνας πρὸς Κέβητα: πορευομένοις δ᾽ αὐτοῖς διὰ τῶν ἑρμογλύφων ⁸ παρὰ τὰ δικαστήρια σύες ἀπαντῶσιν ἀθρόαι ⁹ βορβόρου περίπλεοι καὶ κατ᾽ ἀλλήλων ὠθούμεναι διὰ πλῆθος: ἐκτροπῆς δὲ μὴ παρούσης, τοὺς μὲν ἀνέτρεψαν ἐμβαλοῦσαι τοὺς δ᾽ ἀνεμόλυναν. ἧκεν οὖν καὶ ὁ Χάριλλος οἴκαδε τά τε σκέλη καὶ τὰ ἱμάτια βορβόρου μεστός, ὥστ᾽ ἀεὶ τοῦ Σωκράτους δαιμονίου μεμνῆσθαι μετὰ γέλωτος ... ¹⁰ θαυμάζοντας, εἰ μηδαμοῦ προλείπει τὸν ἄνδρα μηδ᾽ ἀμελεῖ τὸ θεῖον αὐτοῦ.’