Titus Livius (Livy), The History of Rome, Book 35, Summary
Evan T. Sage, PhD professor of latin and head of the department of classics in the University of Pittsburgh, Ed.

Libri XXXV Periocha

P. Scipio Africanus legatus ad Antiochum missus Ephesi cum Hannibale, qui se Antiocho adiunxerat, collocutus est ut, si fieri posset, metum ei quem ex populo Romano conceperat eximeret. inter alia cum quaereret quem fuisse maximum imperatorem Hannibal crederet, respondit Alexandrum, Macedonum regem, quod parva: manu innumerabiles exercitus fudisset quodque ultimas oras, quas visere supra spem humanam esset, peragrasset. quaerenti deinde quem secundum poneret, Pyrrhum, inquit, castra metari primum docuisse, ad hoc neminem loca elegantius cepisse, praesidia disposuisse. exsequenti quem tertium diceret, semet ipsum dixit. ridens Scipio: “quidnam tu diceres” inquit “si me vicisses?” “tune vero me” inquit “et ante Alexandrum et ante Pyrrhum et ante alios posuissem.” inter alia prodigia quae plurima fuisse traduntur, bovem Cn. Domitii consulis locutam “Roma, cave tibi” refertur. Nabis, Lacedaemoniorum tyrannus, incitatus ab Aetolis, qui et Philippum et Antiochum ad inferendum bellum populo Romano sollicitabant,¹ a populo Romano descivit, sed bello² adversus Philopoemenen, Achaeorum praetorem, gesto ab Aetolis interfectus est. Aetoli quoque ab amicitia populi Romani defecerunt. cum societate iuncta Antiochus, Syriae rex, bellum Graeciae intulisset, complures urbes occupavit, inter quas Chalcidem et totam Euboeam. res praeterea in Liguribus gestas et adparatum belli ab Antiocho continet.