Titus Livius (Livy), The History of Rome, Book 36
Evan T. Sage, PhD professor of latin and head of the department of classics in the University of Pittsburgh, Ed.

1. P. Cornelium Cn. filium Scipionem et¹ M'. Acilium Glabrionem consules inito magistratu patres, [2?] priusquam de provinciis agerent, res divinas facere maioribus hostiis iusserunt in omnibus fanis, in quibus lectisternium maiorem partem anni fieri solet, precarique, quod senatus de novo bello in animo haberet, ut ea res senatui populoque Romano bene atque feliciter eveniret. [3] ea omnia sacrificia laeta fuerunt, primisque hostiis perlitatum est, et ita haruspices responderunt, eo bello terminos populi Romani propagari, victoriam ac triumphum ostendi. [4] haec cum renuntiata essent, solutis religione animis patres rogationem ad populum ferri iusserunt, [5?] vellent iuberentne cum Antiocho rege, quique eius sectam secuti essent, bellum iniri; si ea perlata rogatio esset, tum, si ita videretur consulibus, rem integram ad senatum referrent. [6] P. Cornelius eam rogationem pertulit; tum senatus decrevit, ut consules Italiam [p. 156] et Graeciam provincias sortirentur; cui Graecia² evenisset, ut praeter eum numerum militum, quem L. Quinctius consul in eam provinciam ex auctoritate senatus scripsisset imperassetve,³ [7?] ut eum exercitum acciperet,⁴ quem M. Baebius praetor anno priore ex senatus consulto in Macedoniam traiecisset; [8] et extra Italiam permissum ut, si res postulasset, auxilia ab sociis ne supra quinque milium numerum acciperet. L. Quinctium superioris anni consulem legari ad id bellum placuit. [9] alter consul, cui Italia provincia evenisset, cum Bois iussus bellum gerere utro exercitu mallet ex duobus quos superiores consules habuissent, alterum ut mitteret Romam, eaeque urbanae legiones essent paratae quo senatus censuisset.