previous next
ălăcrĭtas , ātis, f. alacer,
I.the condition or quality of alacer, liveliness, ardor, briskness, alacrity, eagerness, promptness, joy, gladness: “alacritas rei publicae defendendae,Cic. Phil. 4, 1: “mirā sum alacritate ad litigandum,Cic. Att. 2, 7; so id. ib. 16, 3: “alacritas studiumque pugnandi,Caes. B. G. 1, 46: “animi incitatio atque alacritas,id. B. C. 3, 92: “alacritas animae suae,Vulg. Eccli. 45, 29: “finem orationis ingens alacritas consecuta est,Tac. Agr. 35: “(naves) citae remis augebantur alacritate militum in speciem ac terrorem,id. A. 2, 6.—Of animals: “canum in venando,Cic. N. D. 2, 63. —Of a joyous state of mind as made known by external demeanor, transport, rapture, ecstasy: “inanis alacritas, id est laetitia gestiens,Cic. Tusc. 4, 16, 36: “vir temperatus, constans, sine metu, sine aegritudine, sine alacritate ullā, sine libidine,id. ib. 5, 16, 48. —With obj. gen., joy on account of something: “clamor Romanorum alacritate perfecti operis sublatus,Liv. 2, 10 med.—* In plur.: “vigores quidam mentium et alacritates,Gell. 19, 12, 4.
hide Dictionary Entry Lookup
Use this tool to search for dictionary entries in all lexica.
Search for in
hide Display Preferences
Greek Display:
Arabic Display:
View by Default:
Browse Bar: