previous next
phĭlŏlŏgus , a, um, adj., = φιλόλογος.
I. Of or belonging to learning, learned, literary: “philologis et philotechnis rebus me delectans,Vitr. 6 prooem. 4: “homines,Sen. Apoc. 5, 4.—
II. Esp. of persons.
A. Scholarly, learned, versed in history, antiquities, and literature (implying a broader culture than grammaticus, litterator; “v. Krebs, Antibarb. 863 sq.): homines nobiles illi quidem, sed nullo modo philologi,Cic. Att. 13, 12, 3.—Subst.: phĭlŏlŏgus , i, m. —
B. In gen., a person engaged in learned or literary pursuits, a man of letters, learned man, scholar (class.): “Atteius Philologi appellationem assumpsisse videtur, quia, sicut Eratosthenes, qui primus hoc cognomen sibi vindicavit, multiplici variāque doctrinā censebatur,Suet. Gram. 10: cum Ciceronis librum de republicā prendit hinc philologus aliquis, hinc grammaticus, hinc philosophiae deditus, alius alio curam suam mittit; “... hoc subnotat (philologus): duos Romanos reges esse, etc.,Sen. Ep. 108, 30.
hide Dictionary Entry Lookup
Use this tool to search for dictionary entries in all lexica.
Search for in
hide Display Preferences
Greek Display:
Arabic Display:
View by Default:
Browse Bar: