previous next
prae-mātūrus , a, um, adj.
I. Very early, early (syn. praecox): “fructus,Col. 11, 3, 51.—
II. Too early, untimely, premature: denuntiatio, Planc. ap. Cic. Fam. 10, 8: “mors,Plin. 7, 51, 52, § 171; so, “cineres,Juv. 11, 44: “hiems,Tac. A. 1, 30: “honores,id. ib. 4, 17: “canities,id. ib. 14, 57.—In neutr. sing.: “castrari agnos, nisi quinquemestres, praematurum existimatur,is thought too early, premature, Plin. 8, 48, 75, § 198.—Adv.: praemātūrē , too soon, untimely, prematurely (ante- and post-class.): “praemature vitā careo,Plaut. Most. 2, 2, 69: “cum significandum est coactius quid factum, et festinatius, tum rectius praemature factum id dicitur, quam mature,Gell. 10, 11, 8.— Comp.: “praematurius agi,Dig. 45, 1, 118.
hide Dictionary Entry Lookup
Use this tool to search for dictionary entries in all lexica.
Search for in
hide Display Preferences
Greek Display:
Arabic Display:
View by Default:
Browse Bar: