previous next
supplĭco (subpl- ), āvi, ātum, 1 (
I.perf. subj. supplicassis, Plaut. As. 2, 4, 61; in tmesi: sub vos placo, Auct. ap. Fest. s. v. sub, p. 309, and s. v. ob, p. 190 Müll.), v. n. and a. [supplex], to kneel down or humble one's self, to pray or beg humbly, to beseech, implore, supplicate (class.; cf.: oro, adoro, precor).
I. In gen.
(γ). With acc. (ante- and post-class.): “quod domi'st, numquam ulli supplicabo,Plaut. Rud. 5, 2, 48: “sub vos placo, Auct. ap. Fest. l. l.: imperatores nostros,Dig. 28, 5, 92: “contrarios,Amm. 30, 8, 10.—
II. In partic., to pray to or supplicate as a god; to pray, worship: “vilica Lari familiari pro copia supplicet,Cato, R. R. 143, 2; cf. Plaut. Aul. prol. 24: “in fano supplicare,id. Curc. 4, 2, 41: “a dis supplicans invenire veniam sibi,id. Rud. prol. 26: “per hostias diis supplicare,Sall. J. 63, 1: “populus frequens iit supplicatum,Liv. 3, 63, 5; 10, 23, 2: “circa fana deorum,id. 24, 23, 1: “molā salsā supplicare,Plin. 12, 18, 41, § 83: “sacrificio supplicari,Capitol. Max. 24. — Impers. pass.: Metello venienti ture, quasi deo, supplicabatur, Sall. Fragm. ap. Macr. S. 2, 9: “ut, cujus sepulcrum usquam exstet ... ei publice supplicetur,Cic. Phil. 1, 6, 13: “supplicatum totā urbe est,Liv. 27, 23, 7: “ture nec supplicabatur,Plin. 13, 1, 1, § 2.
hide Dictionary Entry Lookup
Use this tool to search for dictionary entries in all lexica.
Search for in
hide Display Preferences
Greek Display:
Arabic Display:
View by Default:
Browse Bar: