I.adj., unexpected (class.): desertae disciplinae et jam pridem relictae patrocinium nec opinatum a nobis esse susceptum, Cic. N. D. 1, 3, 6: “necopinata bona perspicere,” id. Off. 2, 10, 36: “nec opinato adventu urbem interceptam,” Liv. 26, 51: “in necopinatam fraudem labi,” id. 27, 33: “necopinatum gaudium,” id. 39, 49.—Plur. as subst.: nĕcŏpīnāta , ōrum, n., the unforeseen: “cum diligenter necopinatorum naturam consideres,” Cic. Tusc. 3, 22, 52.—A dverb.: “locum secretum ab tumultu petit, unde ex necopinato aversum hostem invadat,” unexpectedly, unawares, Cic. Tusc. 4, 27, 8. —Hence, adv.: nĕcŏpīnātō (or separately, nĕc ŏpīnātō ), unexpectedly: “si necopinato quid evenerit,” Cic. Tusc. 3, 22, 52; cf. id. ib. 3, 24, 59: “aliquem necopinato videre,” id. Fin. 3, 2, 8; id. Phil. 2, 31, 77: “aliud novum malum necopinato exortum,” Liv. 3, 15, 4.
nĕc-ŏpīnātus (also separately, nĕc ŏpīnātus ), a, um,