I.fin.), āvi, ātum, 1, v. a. similis.
I. In gen., to make a thing like another; to imitate, copy, represent a thing (mostly poet.; “syn. imitor): corpora igni simulata,” made like, like, Lucr. 1, 687: “nimbos et non imitabile fulmen simulare,” Verg. A. 6, 591: “simulet Catonem,” Hor. Ep. 1, 19, 13: “cum sint crura tibi, simulent quae cornua lunae,” Mart. 2, 35, 1: “furias Bacchi,” Ov. M. 6, 596: “equam (sonus),” id. ib. 2, 668: “artem (natura),” id. ib. 3, 158: “anum,” to assume the form of, id. ib. 3, 275; 6, 26; 11, 310; id. F. 4, 517; so, “Homeri illa Minerva simulata Mentori,” Cic. Att. 9, 8, 2 (cf. Hom. Od. 3, 22): simulata Troja, a counterfeit Troy, i. e. which is copied after, built like Troy, Ov. M. 13, 721: “simulata magnis Pergama,” Verg. A. 3, 349: “latices simulatos fontis Averni,” id. ib. 4, 512: “cupressum simulare,” to represent, paint, Hor. A. P. 20: “antrum in ostro,” Sil. 15, 430. —With object-clause: Pallas ... simulat ... terram Prodere cum baccis fetum canentis olivae, represents the earth producing, etc., Ov. M. 6, 80; cf. “also, transf., of a work of art: aera Fortis Alexandri vultum simulantia,” representing, imaging, Hor. Ep. 2, 1, 241.—
II. In partic., to represent a thing as being which has no existence, to feign a thing to be what it is not (while dissimulare is to pretend a thing not to be which really is, to conceal), to assume the appearance of a thing, to feign, pretend, counterfeit, simulate (class. and freq.).
(α).
With acc. (in Cic. in the act. perh. only with a pron.): “nec ut emat melius, nec ut vendat, quicquam simulabit aut dissimulabit vir bonus,” Cic. Off. 3, 15, 61; cf. Planc. ap. Cic. Fam. 10, 8, 4: “experiar, quid ames, quid simules,” Plaut. Ps. 1, 1, 71: “(oportuit) non simulare mortem verbis, re ipsā spem vitae dare,” i.e. to pretend that she was dead, Ter. Heaut. 4, 1, 23: “studium conjurationis vehementer simulare,” Sall. C. 41, 5: “deditionem ac deinde metum,” id. J. 36, 2: “diffidentiam rei,” id. ib. 60, 5: “pacem,” id. ib. 111, 4; cf.: pacem cum Scipione Sulla sive faciebat sive simulabat, Cic. Phil. 13, 1, 2: “constantiam,” Tac. H. 1, 81: “obsequium,” id. A. 12, 47 et saep.: “Hannibal aegrum simulabat,” pretended to be sick, Liv. 25, 8, 12: “sanum,” Ov. R. Am. 493: “furentem,” Sen. Herc. Oet. 429: “praegravem aut delumbem sese simulans,” Plin. 10, 33, 51, § 103: “supervacaneos,” Just. 6, 6, 3.—With pro: “simulat se pro uxore Nini filium, pro femina puerum,” Just. 1, 2, 1.—Pass.: “tum pol ego is essem vere, qui simulabar,” Ter. Eun. 3, 5, 58: “non simulatur amor,” Ov. H. 17, 36: “tecto lumine somnus,” id. ib. 21, 199: “ad simulanda negotia altitudo ingenii incredibilis,” Sall. J. 95, 3 et saep.—Esp. freq. in part. perf.: “ficto officio simulatāque sedulitate conjunctus,” Cic. Caecin. 5, 14: “officio simulato,” id. Rosc. Am. 38, 112: “simulatā amicitiā,” Caes. B. G. 1,44: “hortatur simulata conscientia adeant,” Tac. A. 2, 40 et saep.: “cum ex eo quaereretur, quid esset dolus malus? respondebat: cum esset aliud simulatum, aliud actum,” Cic. Off. 3, 14, 60: “in amicitiā nihil fictum est, nihil simulatum,” id. Lael. 8, 26; so (with fictum) id. ib. 18, 65; id. Off. 2, 12, 43; “with falsum,” id. de Or. 2, 45, 189; id. Phil. 11, 2, 5; “with fucata (opp. vera),” id. Lael. 25, 95: “simulato vecta juvenco,” Ov. Am. 1, 3, 23: “simulatae ordine justo exsequiae,” Sil. 16, 305.—
(β).
With object-clause (so most freq.): “qui omnia se simulant scire,” Plaut. Trin. 1, 2, 168: “ille se Tarentum proficisci cum simulasset,” Cic. Clu. 9, 27: “illi reverti se in suas sedes simulaverunt,” Caes. B. G. 4, 4: “simulat Jove natus abire,” Ov. M. 2, 697; 4, 338 al.; Plaut. Aul. 3, 4, 4; id. Ep. 3, 2, 37; id. Bacch. 1, 1, 42; id. Rud. 5, 3, 43; id. Truc. prol. 18; 1, 1, 68 sq. al.: “id mirari te simulato,” Ter. Heaut. 5, 1, 70; id. Hec. 1, 2, 109; 1, 2, 113; Afran. ap. Non. 511, 7; Cic. Imp. Pomp. 4, 9; id. Off. 1, 30, 108; id. Lael. 26, 99; id. Q. Fr. 1, 1, 4, § 13; Caes. B. C. 3, 21; Quint. 8, 2, 24: “simulandum est, quaedam nos dicere,” Quint. 4, 5, 20; cf.: “qui per ambitionem probos sese simulavere,” Sall. J. 85, 9: “adcurrit pedes ejus feta, praegravem, delumbem sese simulans,” Plin. 10, 33, 51, § 103; Just. 3, 1, 8: “simulans a Dareo se esse praemissum,” Curt. 4, 1, 29.—Pass.: “schema, quo aliud simulatur dici quam dicitur,” Quint. 9, 1, 14.—
(γ).
With quasi (mostly Plautin.): “quasi affuerim simulabo atque audita eloquar,” Plaut. Am. 1, 1, 45; id. As. 4, 1, 51: “quasi militi animum adjeceris simulare,” id. Mil. 3, 3, 35; id. Pers. 4, 5, 5; cf.: “praefectus, quasi et ipse conterritus, simulans cuncta pavore compleverat,” Curt. 3, 13, 10. —
(δ).
Absol.: “cur simulat?” Ter. And. 2, 3, 1; 1, 1, 21; 3, 4, 9: “non in perpetuom ut dares, Verum ut simulares,” id. Heaut. 4, 5, 34; Cic. Q. Fr. 1, 1, 5, § 15: “simulandi gratiā,” Sall. J. 37, 4; Quint. 1, 3, 12; 6, 3, 85; Ov. M. 13, 299 al.—Impers. pass.: “quid est, quod amplius simuletur?” Ter. Heaut. 5, 1, 28.—Hence,
A. sĭmŭlans , antis, P. a. *
1. Imitating, imitative: “non fuit in terris vocum simulantior ales (psittaco),” Ov. Am. 2, 6, 23.—
2. Sĭmŭlans , The Pretender, the title of a comedy of Afranius (v. the Fragm. Com. Rel. p. 172 sq. Rib.), Cic. Sest. 55, 118.—Advv.: sĭmŭlanter , feignedly, pretendedly, apparently (for the class. simulate): “simulanter revictā Charite,” App. M. 8, p. 205, 36.—