I.to fit or adapt one thing to another, to lay, put, or hang on (in good prose, esp. in Cic., very freq.), constr. with ad, dat., or absol.
I. Lit.: “coronam sibi ad caput,” Cic. de Or. 2, 61, 250: “clupeum ad dorsum,” Plaut. Trin. 3, 2, 93: gladium dextrae, Lucil. ap. Cic. Tusc. 4, 21, 48; so, “hastam dextrae,” Sil. 5, 146: “calauticam capiti,” Cic. Fragm. Or. in Clod. 5; so, “lateri ensem,” Verg. A. 2, 393; absol.: “insignia,” Caes. B. G. 2, 21, 5.—
B. In gen., to prepare for any use: “Arabus lapis dentifriciis adcommodatur crematus,” Plin. 36, 21, 41, § 153.
II. Trop., to adjust or adapt to, to accommodate to: “meum consilium adcommodabo ad tuum,” Cic. Fam. 9, 7; so id. Att. 10, 7; 12, 32; id. Leg. 3, 2 al.—Hence, with se, to adapt one's self to another's opinion, wishes, etc., to conform to, to comply with: “omnes qui probari volunt, ad eorum qui audiunt arbitrium et nutum totos se fingunt et adcommodant,” Cic. Or. 8, 24: alicui de aliqua re, to be compliant to one in any thing: “peto a te ... ut ei de habitatione adcommodes,” id. Fam. 13, 2. —
B. In gen., to bring a person or thing to something, to apply: “testes ad crimen,” Cic. Verr. 1, 18, 55: “vim ad eloquentiam,” id. Or. 7: “curam pratis, etc.,” to apply, Quint. 1, 12, 7: “nonnullam operam his studiis,” id. 1, 10, 15; cf. “1, 8, 19: verba alicui (equival. to dare),” id. 6, 1, 27; cf. “11, 1, 39 al.: intentionem his,” Plin. Ep. 2, 5, 2 al.— Hence, with se (in a more general sense than above), to apply or devote one's self to, to undertake: “se ad rem publicam et ad res magnas gerendas,” Cic. Off. 1, 21; of property, to lend it to one for use: “si quid iste suorum aedilibus adcommodavit,” Cic. Verr. 2, 4, 57.—Hence, accommŏdātus , a, um, P. a., fitted or adapted to, suitable, conformable, or appropriate to (only in prose; in poetry, accommodus is used), with ad or dat.: “puppes ad magnitudinem fluctuum adcommodatae,” Caes. B. G. 3, 13: “oratio ad persuadendum adcommodata,” Cic. Ac. 1, 8: “quae mihi intelligis esse adcommodata,” conformable to my interest, id. Fam. 3, 3. —Comp.: “oratio contionibus concitatis adcommodatior,” id. Clu. 1; so Caes. B. G. 3, 13: “nobis accommodatior,” Quint. 4, 1, 5; Suet. Ner. 8.—Sup.: “exemplum temporibus suis adcommodatissimum,” Cic. Fragm. Corn. 7; so Plin. 13, 3, 6, § 26; Plin. Ep. 5, 19, 7; Quint. 12, 10, 63 al.—Adv.: accommŏ-dāte , fitly, suitably, agreeably: “dicere quam maxime adc. ad veritatem,” Cic. de Or. 1, 33, 149.—Comp., id. Or. 33, 117.— Sup., id. Fin. 5, 9, 24.