I.a. (tmesis in Lucr. 5, 1374: inter plaga currere).
I. Neutr., to run between.
A. Lit.
1. In gen.: “latitudine intercurrentis freti,” Plin. 3, 11, 16, § 100.—
2. In partic., to hasten in the meantime anywhere: “indicto delectu in diem certam, ipse interim Veios intercurrit,” Liv. 5, 19, 4.—
B. Trop.
1. To run along with, mingle with, be among: “intercurrit quaedam distantia formis,” Lucr. 2, 373: “his laboriosis exercitationibus dolor intercurrit,” Cic. Tusc. 2, 15, 36: “alterum genus intercurrit nonnumquam, etc.,” Auct. Her. 1, 8, 12: “gemma candida intercurrentibus sanguineis venis,” Plin. 37, 10, 59, § 162: “quibusdam intercurrit umbra,” a dark vein, id. 37, 5, 18, § 67.—
2. To step between, to intercede: “pugnatur acerrime: qui intercurrerent, misimus tres principes civitatis,” Cic. Phil. 8, 6, 17.—
II. Act., to run through, traverse (late Lat.; “for percurrebat is the true reading,” Liv. 44, 2, 12): “intercurso spatio maris,” Amm. 15, 10, 26.