I.to examine judicially, to judge, be a judge, pass judgment, decide (syn.: judicium facio, reddo; class.).
I. Lit.: “si recte et ordine judicaris,” Cic. Rosc. Am. 48, 138: “cum magistratus judicassit,” id. Leg. 3, 3, 6: “ordo alius ad res judicandas postulatur,” id. Div. in Caecil. 3, 8: “aliquid contra aliquem,” id. Fl. 4, 11: “judicare, deberi viro dotem,” id. Caecin. 25 fin.: “homo in rebus judicandis spectatus et cognitus,” Cic. Verr. 1, 10, 29: “judicantem vidimus Aeacum,” Hor. C. 2, 13, 22: “ad judicandum evocari,” Suet. Galb. 14: “ne aut spoliaret fama probatum virum, si contra judicavisset,” Cic. Off. 3, 19, 77: “de bene meritis civibus potestas judicandi,” id. Mil. 2, 4: “res,” id. Phil. 1, 8, 20; Cic. Verr. 2, 2, 31, § 76: “ex aequo et bono,” id. Caecin. 23, 63: “mihi tris hodie litis judicandas dicito,” Plaut. Merc. 2, 2, 10.—With kindred acc.: inclytum judicium, Poët. ap. Cic. Div. 1, 50, 114. —Esp.,
B. To condemn = damnare; “quo jam diu sum judicatus,” Plaut. Men. 1, 1, 20: “judicati atque addicti,” Liv. 6, 34, 2; 6, 14, 10: “judicatum pecuniae,” id. 6, 14, 3: “quoad vel capitis vel pecuniae judicasset privato,” id. 26, 3, 8: “quique judicati pecuniae in vinculis essent,” id. 23, 14, 3: “judicare aliquem pecuniae,” to fine, Gell. 20, 1, 47: “alicui perduellionem judicare,” Liv. 1, 26.—
II. Transf. beyond the legal sphere.
A. To judge, judge of a thing: “aliquid oculorum fallacissimo sensu,” Cic. Div. 2, 43, 91: “quod egomet multis argumentis jam antea judicāram,” id. Fam. 3, 4, 1: “sic statuo et judico, neminem, etc.,” id. de Or. 2, 28, 22.—
B. To declare, proclaim a person to be any thing: “judicetur non verbo sed re, non modo non consul, sed etiam, hostis Antonius,” Cic. Phil. 3, 6, 14: “Deiotarum unum fidelem populo Romano,” id. ib. 11, 13, 34: “cujus rei exemplum pulcherrimum judicarem,” Caes. B. G. 7, 77.—
C. To determine, resolve, conclude: “de itinere ipsos brevi tempore judicaturos,” Caes. B. G. 1, 40.—
D. To adjudge, make over to a person: “nam ego ad Menaechmum nunc eo, cui jam diu Sum judicatus (al. quo),” Plaut. Men. 1, 1, 20: “judicata pecunia,” Val. Max. 4, 1, 8.—Hence, jūdĭ-cātus , a, um, P. a., decided, determined: “mihi judicatum est deponere illam personam,” I am determined, Cic. Fam. 7, 33, 2: “res judicata,” a decided matter taken as a precedent for other cases, id. Top. 5, 28; Quint. 5, 2, 1: “infirmatio rerum judicatarum,” Cic. Agr. 2, 3, 8.—Also, sentenced, condemned: “judicatum duci,” Cic. de Or. 2, 63. —Hence, subst.: jūdĭcātum , i, n., a matter judged or decided; a decision, judgment, precedent, authority: “judicatum est id, de quo sententia lata est, aut decretum interpositum,” Auct. Her. 2, 13, 19: “judicatum est, de quo ante jam sententia alicujus ... constitutum est,” Cic. Inv. 2, 22, 68; id. Flac. 20, 48: “quamvis postea judicatum fiat, tamen actio data non intercidit,” Dig. 27, 3, 21.—
B. An award, a fine: “solvere,” Cic. Quint. 13, 44; 7, 29.—Adv.: jūdĭcātō , deliberately (post-class.), Gell. 14, 1.