I.to punish one with any thing; used mostly of judicial punishment (class.; cf.: “punio, animadverto): accusatorem multā et poenā multavit,” Cic. Balb. 18, 42: “vitia hominum atque fraudes damnis, ignominiis, vinculis, verberibus, exsiliis, morte multantur,” id. de Or. 1, 43, 194: “imperatorem deminutione provinciae,” id. Prov. Cons. 15, 38.—With abl. of that with respect to which the punishment is inflicted: “populos stipendio,” to sentence them to pay, Cic. Balb. 18, 41: “exsules bonis,” id. Tusc. 5, 37, 106: “aliquem pecuniā,” to fine in a sum of money, Nep. Pel. 1, 3: “agris,” Cic. Agr. 2, 13, 34: “Antiochum Asiā,” id. Sest. 27, 58: “sacerdotio,” Suet. Caes. 1: “publice armis multati privatis copiis juvere militem,” Tac. H. 1, 66: “poculo multabitur,” Plaut. Stich. 5, 4, 43: aliquem votis (like damnare votis), lit., to punish with his vows, i. e. by granting the object of his vows, Naev. ap. Non. 462, 33: “cum ab ipsā fortunā videat hujus consilia esse multata,” Cic. Rab. Post. 1, 2: “boves iniquitate operis (al. mulcare),” to torment, Col. 2, 4, 6.—With dat. of the person for whose benefit: “Veneri esse multatum,” Cic. Verr. 2, 2, 8, § 21 (in Plaut. Stich. 3, 1, 19, Ritschl reads mulcaverit, but this seems to be corrupt; v. Ritschl ad h. l.).
multo (less correctly mulcto ), āvi, ātum, 1, v. a. 1. multa,