I.to move or rouse greatly, to stir up, excite.
I. In gen.: “irai fax subdita percit,” Lucr. 3, 303; 3, 184: “crura hercle defringentur nisi istum verbum saepe unum perciet aureis Omnibus,” id. 4, 563.—
II. In partic., to attack with words, abuse, or call aloud (by an opprobrious name): “aliquem impudicum percies,” Plaut. As. 2, 4, 69 Ussing ad loc.— Hence, percĭtus , a, um, P. a., greatly moved, roused, stimulated, excited.
A. Lit.: “amoris causā percitus,” Plaut. As. 4, 2, 13: “irā percitus,” id. Cas. 3, 5, 6: “atrā bili percita est,” id. Am. 2, 2, 95: “incredibili re atque atroci percitus,” Ter. Hec. 3, 3, 17: “animo irato ac percito aliquid facere,” Cic. Mil. 23, 63.—
B. Transf., excitable: “ingenium percitum ac ferox,” Liv. 21, 53, 8: corpore et linguā percitum, Sall. Fragm. ap. Prisc. p. 704 P. (Hist. 2, 35 Dietsch).