I. A public declaration, publication, proclamation: “quā pronuntiatione factā,” Caes. B. C. 2, 25 fin.—Of the decision of a judge, Cic. Clu. 20, 56; Petr. 80; Dig. 48.— Of the proclamation of a public crier, Val. Max. 4, 8, 5.—
II. Expression, speech: “cujus opera Graeca pronuntiatione strategemata dicuntur,” Val. Max. 7, 4, 1: “certum est, quod ex ipsā pronuntiatione apparet,” Dig. 45, 1, 74.—
B. In partic.
1. In rhet., delivery, action, manner, Cic. Inv. 1, 7, 9; Auct. Her. 3, 11, 19: “bona,” id. 3, 15, 27; Quint. 11, 3, 1 et saep.; Suet. Calig. 53; Val. Max. 8, 10, 1; Plin. Ep. 2, 14, 12.—
2. In logic, a proposition: “quid est, cur non omnis pronuntiatio aut vera aut falsa sit?” Cic. Fat. 11, 26.—
3. Transf., a single articulate sound: “elementa proprie dicuntur ipsae pronuntiationes,” Prisc. 539 P.