I.pres. solinunt, for solent, acc. to Fest. s. v. nequinunt, p. 162 Müll.; perf. solui, Cato and Enn. acc. to Varr. L.L. 9, § 107: soluerint, Cael. ap. Non. 509, 2: soluerat, Sall. Fragm. ap. Prisc. p. 872 P.; or H. 2, 55 Dietsch; no fut., v. Neue, Formenl. 2, 591; 609), v. n. cf. suesco.
I. In gen., to use, be wont, be accustomed (cf. assuesco).
(α).
With inf. (so most freq.); act.: “qui mentiri solet, pejerare consuevit,” Cic. Rosc. Com. 16, 46: “ruri crebro esse soleo,” Ter. Hec. 2, 1, 18: “nihil ego in occulto agere soleo,” Plaut. Trin. 3, 2, 86: “hi (servi) solent esse eris utibiles,” id. Most. 4, 1, 2; id. Capt. 3, 1, 23: nam vi depugnare sues stolidi soliti sunt, Enn. ap. Fest. p. 317 Müll. (Ann. v. 109 Vahl.): quaerunt in scirpo, soliti quod dicere, nodum, Enn. ap. Fest. p. 330 Müll. (Sat. v. 46 Vahl.): “qui (paterā) Pterela potitare rex solitus est,” Plaut. Am. 1, 1, 105; 1, 1, 263: “quā (consuetudine) solitus sum uti,” Cic. de Or. 1, 30, 135: “soliti prandere,” Hor. S. 2, 3, 245: “(cum Thucydides), id quod optimo cuique Athenis accidere solitum est, in exsilium pulsus esset,” Cic. de Or. 2, 13, 56 et saep.; “often solitus eram = solebam,” Sall. C. 50, 1; id. J. 4, 7; Liv. 38, 1, 7 al.—
(β).
With inf. pass.: “majore operā ibi serviles nuptiae, quam liberales etiam, curari solent,” Plaut. Cas. prol. 74: “verum illud verbum est, vulgo quod dici solet,” Ter. And. 2, 5, 15; cf. id. Heaut. 3, 2, 9: “unde videri Danaum solitae naves,” Verg. A. 2, 462: “ad haec illa dici solent,” Cic. Rep. 3, 16, 26: “permirum mihi videri solet,” id. ib. 5, 5, 7: “si (domus) alio domino solita est frequentari,” id. Off. 1, 39, 139: “quod spernerentur ab iis a quibus essent coli soliti,” id. Sen. 3, 7: “ut solet fieri,” Curt. 3, 8, 20; 4, 3, 7: “ut fieri solet,” Lact. 1, 15, 2 et saep.—
(γ).
Without inf.: “cave tu idem faxis, alii quod servi solent,” Plaut. As. 2, 1, 8: “me dico ire, quo saturi solent,” id. Curc. 2, 3, 83: “artior, quam solebat, somnus complexus est,” Cic. Rep. 6, 10, 10: Pl. Nugas garris. Cu. Soleo, Plaut. Curc. 5, 2, 6: “ita ego soleo,” id. Men. 1, 2, 31: “sic soleo,” Ter. Ad. 5, 7, 25; cf. id. Eun. 2, 2, 48: “eodem pacto ut comici servi solent, Coniciam in collum pallium,” Plaut. Capt. 4, 1, 11: “credo jam, ut solet, Jurgabit,” Ter. Ad. 1, 1, 54: “agedum, ut soles,” id. Phorm. 5, 3, 1; cf.: “ut solitus es,” Plaut. Trin. 3, 2, 25: “cum audissem Antiochum, ut solebam,” Cic. Fin. 5, 1, 1: “quod plerumque in atroci negotio solet,” Sall. C. 29, 2: “quod prava ambitio solet,” id. J. 96, 3: “ut solebat,” Amm. 16, 11, 15: “cum quaedam in collibus, ut solet, controversia pastorum esset orta,” Cic. Clu. 59, 161; Sall. J. 15, 5; 25, 3; Curt. 4, 1, 24.—So often with Plautus in the part. pres.: Di. Mala femina es. As. Solens sum: “ea est disciplina,” that's my way, Plaut. Truc. 1, 2, 29; cf. id. Am. 1, 1, 43: “lubens fecero et solens,” id. Cas. 5, 1, 14: “ego abscessi solens Paulum ab illis,” id. Ep. 2, 2, 53.—
II. In partic., to have intercourse with, in mal. part. (rare): viris cum suis praedicant nos solere; “Suas pellices esse aiunt,” Plaut. Cist. 1, 1, 38; Cat. 113, 1.—Hence, sŏlĭtus , a, um, P. a., in a passive sense (which one is used to, or which usually happens), wonted, accustomed, usual, habitual, ordinary (freq. since the Aug. per.; not in Cic. or Cæs.; cf. consuetus); absol.: “solito membra levare toro,” Tib. 1, 1, 44: “ad solitum rusticus ibit opus,” Ov. F. 4, 168: “cunctantibus solita insolitaque alimenta deerant,” Tac. H. 4, 60: “chori,” Prop. 1, 20, 46: “locus,” Ov. M. 4, 83: “torus,” Tib. 1, 1, 44: “ars,” id. 1, 9, 66: “artes,” Ov. M. 11, 242: “virtus,” Verg. A. 11, 415: “mos,” Ov. H. 21, 127; id. P. 3, 1, 165: “honores,” Tac. A. 3, 5: “inertia Germanorum,” id. G. 45: “exercitationes,” Suet. Tib. 13 et saep.—With dat.: “armamenta Liburnicis solita,” Tac. H. 5, 23; cf. in the foll. —Hence, subst.: sŏlĭtum , i, n., the customary, what is usual: hostibus gratiam habendam, quod solitum quicquam liberae civitatis fieret (opp. res desueta), a usual thing in a free state, Liv. 3, 38, 9: “proinde tona eloquio, solitum tibi!” according to your custom, Verg. A. 11, 383: “ultra solitum,” Tac. A. 4, 64, 1.—In plur.: “parentum neces aliaque solita regibus ausi,” Tac. H. 5, 8 fin.; cf.: praeter solita vitiosis magistratibus, Sall. Fragm. ap. Non. 314, 23: “si quando aliquid ex solito variaret,” Vell. 2, 41, 3: “nescio quā praeter solitum dulcedine laeti,” Verg. G. 1, 412; so, “praeter solitum,” Hor. C. 1, 6, 20: “supra solitum,” Sen. Ben. 6, 36, 1; and esp. freq. with a comparative in the abl. comp. solito: “solito formosior Aesone natus,” more than usually handsome, Ov. M. 7, 84; so, “solito uberior,” id. ib. 9, 105: “blandior,” id. A. A. 2, 411: “exactior,” Suet. Tib. 18: “frequentiores,” id. ib. 37: “velocius,” Ov. M. 14, 388: “citius,” id. F. 5, 547: “plus,” id. H. 15, 47; Liv. 24, 9: “magis,” id. 25, 7.