Grettis Saga

Og er alljóst var orðið sáu menn til úr eyjunni að kaupmenn voru nauðuglega staddir. Var þá sagt til Þorfinni. Hann brá við skjótt og lét setja fram karfa stóran er hann átti. Reru sextán menn á borð. Þeir voru á karfanum nærri þrír tigir manna, fóru til sem hvatast og burgu fé kaupmanna en hafskipið sökk niður. Týndist þar mikið góss. Þorfinnur flutti alla menn heim af skipinu til sín. Voru þeir þar viku og þurrkuðu varning sinn. Síðan fóru kaupmenn suður í land og fóru þeir úr sögunni.

Grettir var eftir hjá Þorfinni og lét lítið um sig. Hann var fátalaður lengstum. Þorfinnur lét gefa honum mat og gaf sér ekki mikið að honum. Grettir var honum ófylgjusamur og vildi eigi ganga með honum úti á daginn. Það líkaði illa Þorfinni en nennti þó eigi að kviðja honum mat. Þorfinnur var híbýlaprúður og gleðimaður mikill. Vildi hann og að aðrir menn væru glaðir.

Grettir var húsgöngull og fór á aðra bæi þar í eynni. Auðunn hét maður er bjó þar sem heitir á Vindheimi. Þangað fór Grettir daglega og gerði sér kært við hann. Sat Grettir þar jafnan á dag fram.

Það var eitt kveld harðla síð er Grettir bjóst heim að ganga að hann sá eld mikinn gjósa upp á nesi því er niður var frá bæ Auðunar. Grettir spurði eftir hvað nýjungu það væri. Auðunn kvað honum ekki á liggja það að vita.

"Það mundi mælt, sagði Grettir, "ef slíkt sæist á voru landi að þar brynni af fé."

Bóndi svarar: "Sá einn mun fyrir þeim eldi ráða að eigi mun gagn í um að forvitnast."

"Þó vil eg vita," segir Grettir.

"Þar á nesinu stendur haugur," segir Auðunn, "en þar var í lagður Kár hinn gamli, faðir Þorfinns. Áttu þeir feðgar fyrst eitt bóndaból í eynni en síðan Kár dó hefir hann svo aftur gengið að hann hefir eytt á burt öllum bændum þeim er hér áttu jarðir svo að nú á Þorfinnur einn alla eyna og öngum verður þeim mein að þessu er Þorfinnur heldur hendi yfir."

Grettir kvað hann vel hafa sagt "mun eg hér koma á morgun og lát til reiðu graftól."

"Let eg þig," segir Auðunn, "að fást þar við því að eg veit að Þorfinnur mun fjandskap á þig leggja."

Grettir kvaðst mundu hætta á það.

Nú leið af nóttin. Kemur Grettir þar snemma. Voru þá til reiðu graftólin. Fer bóndi með honum til haugsins.

Grettir braut nú hauginn og var að mikilvirkur, léttir eigi fyrr en hann kemur að viðum. Var þá mjög áliðinn dagurinn. Síðan reif hann upp viðuna. Auðunn latti hann þá mjög að ganga í hauginn.

Grettir bað hann geyma festar "en eg mun forvitnast hvað hér býr fyrir."

Gekk Grettir þá í hauginn. Var þar myrkt og þeygi þefgott. Leitast hann nú fyrir hversu háttað var. Hann fann hestbein og síðan drap hann sér við stólbrúðar og fann að þar sat maður á stóli. Þar var fé mikið í gulli og silfri borið saman og einn kistill settur undir fætur honum, fullur af silfri. Grettir tók þetta fé allt og bar til festar. Og er hann gekk utar eftir haugnum var gripið til hans fast. Lét hann þá laust féð en réðst í mót þeim og tókust þeir þá til heldur óþyrmilega. Gekk nú upp allt það er fyrir varð. Sótti haugbúinn með kappi. Grettir fór undan lengi og þar kemur að hann sér að eigi mun duga að hlífast við. Sparir nú hvorgi annan. Færast þeir þangað er hestbeinin voru. Kipptust þeir þar um lengi og fóru ýmsir á kné en svo lauk að haugbúinn féll á bak aftur og varð af því dykur mikill. Þá hljóp Auðunn frá festarhaldinu og ætlaði að Grettir mundi dauður. Grettir brá nú sverðinu Jökulsnaut og hjó á hálsinn haugbúanum svo að af tók höfuðið. Setti hann það við þjó honum. Grettir gekk síðan til festar með féið og var Auðunn allur í brottu. Varð hann þá að handstyrkja upp festina. Hann hafði hnýtt fénu í snæri og dró það upp síðar.

Grettir var orðinn stirður mjög af sameign þeirra Kárs, snýr nú heim til bæjar Þorfinns með féð. Þá var fólk allt undir borð komið. Þorfinnur hvessti á Gretti augun er hann kom í drykkjustofuna og spurði hvað hann ætti svo nauðsynlegt að starfa að hann geymdi eigi hátta með öðrum mönnum.

Grettir mælti: "Mart er smátt það er til ber á síðkveldum."

Lagði hann þá fram á borðið fé það allt er hann hafði tekið úr hauginum. Einn gripur var sá er Gretti stóðu mest augu til. Það var eitt sax, svo gott vopn að aldrei kveðst hann séð hafa betra. Það lét hann síðast fram. Þorfinnur varð léttbrúnn við er hann sá féið og saxið því að það var menjagripur þeirra og hafði aldrei úr ætt gengið.

"Hvaðan kom þér fé þetta?" sagði Þorfinnur.

Grettir kvað þá vísu:

Mér hefir brugðist, báru
blikrýrandi, að skýru,
brátt spyrji bragnar þetta,
bauga von í haugi.
Þó sé eg hitt að Hrotta
hríð-Ullr muni síðan
fár að Fáfnis mýri
fullteitr þannig leita.

Þorfinnur svarar: "Ekki mun þér allt í augu blæða og öngvan hefir þessa fýst fyrr að brjóta hauginn. En fyrir því að eg veit að það fé er illa komið er fólgið er í jörðu eða í hauga borið þá mun eg ekki gefa þér hér skuld fyrir með því að þú færðir mér. Eða hvar náðir þú saxinu góða?"

Grettir segir og kvað:

Fékk í firna dökkum,
féll draugr, tekið haugi
sax það er seggja vexir
sár, hyrlestir báru.
Og skyldi mér aldrei
jálms dýrlogi hjálma
ýtum hættr, ef ættag,
angrs hendi firr ganga.

Þorfinnur svarar: "Vel er til mælt en sýna skaltu nokkuð áður það er frægð þyki í vera en eg gefi þér saxið því að það fékk eg aldrei af föður mínum meðan hann lifði."

Grettir svarar: "Eigi má vita hverjum að mestu gagni kemur um það er lýkur."

Þorfinnur tók við fénu og geymdi saxið hjá sæng sinni. Leið svo veturinn framan til jóla að ekki bar fleira til frásagna.