Grettis Saga

Það var einn dag að Grettir var jafnan norður á Dúfunefsskeiði að hann sá að maður reið norðan eftir Kilinum. Sá var mikill á baki og hafði góðan hest og beisl háseymt, vel turnað. Annan hest hafði hann í taumi og á töskur. Þessi maður hafði síðan hatt á höfði og sá óglöggt í andlit honum.

Grettir leist vel á hestinn og þing hans og fór til móts við hann og heilsaði honum og spurði hann að nafni en hann kvaðst Loftur heita "veit eg hvað þú heitir," segir hann, "þú munt vera Grettir hinn sterki Ásmundarson eða hvert viltu fara?"

"Ekki hefi eg staðnefnt um það," segir Grettir, "en það er erindi mitt að vita ef þú vilt af leggja nokkurt plagg af því sem þú ferð með."

Loftur svarar: "Því mun eg fá þér það sem eg á eða hvað viltu við gefa?"

Grettir svarar: "Hefir þú eigi spurt það að eg legg ekki fé í móti og sýnist þó það flestum að eg fái það sem eg vil?"

Loftur mælti: "Bjóð þú þeim þessa kosti er þér þykja góðir. En ekki vil eg svo láta það er eg á og fari hvorir sinn veg" og reið fram hjá Gretti og keyrði hestinn.

Grettir mælti: "Ekki munum við svo skjótt skilja" og þreif í taumana á hesti Lofts fyrir framan hendur honum og hélt báðum höndum.

Loftur mælti: "Far þú veg þinn. Ekki færð þú af mér ef eg get á haldið."

"Það mun nú reynt verða," segir Grettir.

Loftur seildist niður með kinnleðrunum og tók taumana milli hringanna og handa Grettis, heimtandi svo fast að hendur Grettis hrukku niður eftir taumunum þar til sem hann dró af honum allt beislið.

Grettir leit eftir í lófana og sá að þessi maður mundi hafa afl í krummum heldur en eigi og leit eftir honum og mælti: "Hvert ætlar þú nú að fara?"

Loftur svarar og kvað:

Ætla eg hreggs
í hrunketil
steypi niðr
frá stórfrerum.
Þar má hængr
hitta grundar
lítinn stein
og land hnefa.

Grettir mælti: "Eigi er víst að leita eftir byggðum þínum ef þú segir eigi ljósara."

Hann mælti þá og kvað:

Erat mér dælt
að dylja þig
ef þú vilt
vitja þangað.
Það er úr byggð
Borgfirðinga
þar er Balljökul
bragnar kalla.

Síðan skildu þeir. Sér Grettir þá að hann hefir ekki afl við þessum manni. Þá kvað Grettir vísu:

Mér stóð málma skúrar
mundangs hvatr og Atli,
staddr vildi eg svo sjaldan,
snarr Illugi fjarri
þá er ófælinn ólar
endr dró mér úr hendi,
brúðr strýkr horsk, ef hræðumk,
hvarma, Loftr hinn armi.

Eftir þetta fór Grettir suður af Kilinum og reið til Hjalla og fann Skafta og beiddi hann ásjár.

Skafti svarar: "Það er mér sagt að þú farir heldur óspaklega og grípir fyrir mönnum góss sitt og samir þér það illa, svo stórættuðum manni. Nú væri allt betur um að tala ef þú rændir eigi. En með því að eg skal heita lögmaður í landinu þá stendur mér eigi að taka við útlegðarmönnum og brjóta svo lögin. Eg vil að þú leitir þangað nokkur að þú þyrftir eigi að leggjast á fé manna."

Grettir kvaðst það gjarna vildu en sagði þó að hann þóttist varla einn saman vera mega fyrir myrkfælni.

Skafti kvað hann ekki því einu mundu mega við hlíta er honum þætti best "og trú þú öngum svo vel að þér verði svo sem í Vestfjörðum. Hefir það mörgum að bana orðið að hann hefir oftryggur verið."

Grettir þakkaði honum fyrir heilræði sín og sneri aftur til Borgarfjarðar um haustið og fann Grím Þórhallsson vin sinn og sagði tillögur Skafta. Grímur bað hann fara norður til Fiskivatna á Arnarvatnsheiði og svo gerði hann.